tag:blogger.com,1999:blog-369992692024-03-21T12:17:31.161-07:00APOTINEDRAQUE SERA SERA, WHATEVER WILL BE, WILL BE....APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.comBlogger103125tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-49741373222909471692011-05-13T12:53:00.000-07:002011-05-13T12:53:04.395-07:00ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ.....ΙΤΑΛΙΑ!Kαλώς ορίσατε στην Ολλανδία<br />της Emily Kingsley<br />(1987)<br /><br /><br />Συχνά μου ζητούν να περιγράψω πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες…Λοιπόν είναι κάπως έτσι… <br /><br /><br />Όταν πρόκειται να αποκτήσεις ένα μωρό, είναι σαν να σχεδιάζεις ένα τέλειο ταξίδι αναψυχής στην Ιταλία. Αγοράζεις τόμους από ταξιδιωτικούς οδηγούς και κάνεις τα τέλεια σχέδια σου…θα δεις το Κολοσσαίο, το Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου, τις γόνδολες στην Βενετία. Μπορεί ακόμα να μάθεις και κάποιες φράσεις στα ιταλικά. Όλα είναι πολύ συναρπαστικά. <br /><br /><br />Μετά από μήνες μεγάλης προσμονής η μεγάλη μέρα φτάνει. Ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου και αναχωρείς. Μετά από αρκετές ώρες, το αεροπλάνο προσγειώνεται. Η αεροσυνοδός έρχεται και σου λέει: «Καλωσορίσατε στην Ολλανδία!». <br /><br /><br />«Ολλανδία;;; τι εννοείς Ολλανδία; Εγώ είχα πτήση για Ιταλία. Όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν να πάω στην Ιταλία!!» <br /><br /><br />Όμως υπήρξε μια αλλαγή στην πτήση και προσγειωθήκαμε στην Ολλανδία. Εκεί πρέπει να μείνεις. Βέβαια το σημαντικό είναι ότι δε σε πήραν σε κάποιο απαίσιο, βρώμικο μέρος γεμάτο αρρώστιες και πείνα. <br /><br /><br />Είναι απλά ένα διαφορετικό μέρος. Έτσι αναγκάζεσαι να πας και να αγοράσεις άλλους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Και πρέπει να μάθεις μια εντελώς διαφορετική γλώσσα. Και θα γνωρίσεις ανθρώπους που ποτέ δε θα συναντούσες. <br /><br /><br />Είναι απλά ένας διαφορετικός τόπος. Οι ρυθμοί ζωής είναι πιο αργοί, λιγότερο φανταχτεροί σε σχέση με την Ιταλία. Αλλά όταν βρεθείς εκεί, αφού πάρεις μια βαθιά αναπνοή και κοιτάξεις γύρω σου… θα αρχίσεις να παρατηρείς ότι η Ολλανδία έχει ανεμόμυλους…και τουλίπες… <br /><br /><br />Αλλά όλοι όσοι ξέρεις όλο πάνε και έρχονται στην Ιταλία… και όλο λένε πόσο υπέροχα πέρασαν εκεί.. και εσύ για την υπόλοιπη σου ζωή θα λες «Ναι, εκεί θα πήγαινα και εγώ. Έτσι τα είχα σχεδιάσει...» <br /><br /><br />Και ο πόνος για αυτή την απώλεια του ονείρου ποτέ μα ποτέ δε θα φύγει. Γιατί ήταν κάτι πολύ σημαντικό για σένα η Ιταλία. <br /><br /><br />Αλλά.. αν περάσεις όλη σου τη ζωή πενθώντας επειδή δεν πήγες στη Ιταλία, δε θα μπορέσεις ποτέ να απολαύσεις αυτά τα πολύ ιδιαίτερα , τα πολύ αξιαγάπητα που έχει η Ολλανδία!<br /><br /><br />----<br /><br /><br />H Emily Kingsley ανήκει στη δημιουργική ομάδα του Sesame Street για το οποίο γράφει κείμενα από το 1970. Για τα κείμενά της έχει βραβευτεί με 12 βραβεία Emmy, ενώ έχει γράψει πάνω από 20 βιβλία.<br /><br /><br />Ο γιος της, Jason, γεννήθηκε το 1974 με σύνδρομο Down. Η Kingsley αγωνίζεται για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-5248722745390594662011-05-09T13:58:00.000-07:002011-05-09T14:37:04.426-07:00Αχ βρε θεία!Έχω μια θεία. Κατακρίβειαν, έχω δυο θείες αλλά η συγκεκριμένη στην οποία αναφέρομαι είναι μοναδική στο είδος της. Είναι γύρω στα εβδομήντα αν και η ίδια ισχυρίζεται ότι είναι εξήντα πέντε και σε κάθε γενέθλια αφαιρεί ένα χρόνο αντί να προσθέτει...<br />Η θεία αυτή που λέτε είναι άρρωστη. Δηλαδή σχετικά άρρωστη. Νιώθει άρρωστη αλλά κανένας γιατρός δεν βρήκε ποτέ τι έχει. Πιστεύει ότι γύρω από το άτομο της, έχει στηθεί μια παγκόσμια ιατρική πλεκτάνη, για να κρύψουν αυτή την σπάνια αρρώστια που έχει. Η θεία αυτή λοιπόν είναι κατά φαντασίαν ασθενής. Όχι μόνο τώρα. Εδώ και 34 χρόνια, από τότε που την θυμάμαι είναι 'άρρωστη'. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και έμπαινα στην κουζίνα της ότι είχε δυο μπολ στον πάγκο της κουζίνας. Το ένα ήταν γεμάτο γλυκά και καραμέλες, και το άλλο ήταν γεμάτο διαφόρων ειδών και ποιοτήτων χάπια. Χαπάκια στρογγυλά, καψούλες, χάπια τεράστια, χάπια μινιατούρες, διάλεξε και πάρε ήταν η πιατελίτσα. Τα περισσότερα από αυτά δεν της τα είχαν δώσει οι γιατροί, τα έπαιρνε μόνη της από το φαρμακείο μετά που της έλεγε η τάδε γειτόνισσα ότι κάνουν για τον τάδε πόνο!<br />Η θεία αυτή λοιπόν εδώ και 4 δεκαετίες προσπαθεί να πείσει τους γιατρούς ότι κάτι έχει. Συχνάζει στα νοσοκομεία και οι χώροι αναμονής είναι για αυτήν κάτι σαν το σαλόνι του σπιτιού της. Την μια έχει πονοκέφαλο και υποψιάζεται ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο, την άλλη πονάει το χέρι της, μάλλον θάναι αρθριτικά, πονάει και την πλάτη, μάλλον δισκοπάθεια θάναι, και πάει λέγοντας. Ένας ατέλειωτος κατάλογος από αρρώστιες και ένα παζλ που ακόμα να συμπληρωθεί!<br />Μια μέρα με είδε να παίρνει ένα χαπάκι. Με ρωτά τι είναι. Για την προλακτίνη είναι θεία, έχω ψηλή προλακτίνη. Παίρνει στυλό και χαρτί και σημειώνει: Π-ρ-ο-κ-τ-ι-ν-η. Γιατί το γράφεις; της λέω. "Ετο, που θα πάω στον γιατρό την Δευτέρα, να τον ρωτήσω αν έχω τζιαι γω ποτούντην ΠΡΟΚΤΙΝΗ γιατί εν την εξανάκουσα!"<br />Η αδερφή μου και γω βάλαμε στοίχημα ότι αυτή η θεία θα τους θάψει όλους. Και είχαμε δίκιο. Πέρσι τέτοια εποχή έφυγε ο θείος από καρκίνο. Πονούσε ο θείος έπαιρνε μορφίνη για τον πόνο, πονούσε μαζί και η θεία. Της λέγαμε να τον παρηγορήσει λίγο, να του σταθεί στον πόνο του, μας απαντούσε, εμένα ποιος μου στέκεται που πονώ τόσα χρόνια?<br />Τώρα η θεία ετοιμάζεται να κάνει μια μικροεπέμβαση στο πόδι. Νάρτετε κόρη να σας δω πριν να πάω, λέει στην μάμα μου. Γιατί; Αφού ούτε καν θα σε κοιμήσουν για την εγχείρηση, της λέει. Ναι αλλά ξερω και γω αν θα αντέξω τον πόνο οξά εννά γύρω να πάω και να μεν σας ξαναδώ;APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-60476526062164158992011-05-06T12:36:00.000-07:002011-05-06T12:40:35.480-07:00Δείξε μου τον βουλευτή σου να σου πω ποιός είσαι!!Χωρίς να χρειάζεται να σχολιάσω οτιδηποτε, παραθέτω αυτό που διάβασα σήμερα στον φιλελεύθερο....Τα πολλα λόγια ειναι φτώχια!<br /><br />"ΕΛΠΙΖΑΜΕ μόνο να ήταν αστείο, αλλά δεν ήταν. Σοβαρομιλούσε<br />ο άνθρωπος. Είναι υποψήφιος βουλευτής και έστειλε με SΜS πρό-<br />σκληση για προεκλογική συγκέντρωση γυναικών ψηφοφόρων, «για<br />το ταξίδι προς τη Βουλή», όπως έγραψε. Και καταλήγει: «Για τις<br />παρούσες θα κληρωθεί μια τσάντα louisvuitton 500 ευρώ». Μα εί-<br />ναι δυνατόν; Έγιναν και οι εκλογές λοταρία; Και καλά, δεν σκέφτηκε<br />ότι η γυναίκα που θα κερδίσει την τσάντα θα τον ψηφίσει, όλες οι<br />άλλες που θα χάσουν όμως και θα φύγουν από τη συγκέντρωση<br />στενοχωρημένες, δεν θα τον μαυρίσουν?"<br /><br />Αυτά..................!!!APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-25109362788752501012011-04-18T08:15:00.000-07:002011-04-18T14:57:34.782-07:00ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΘΑΝΑΙ ΟΠΩΣ Τ΄ ΑΛΛΑ!<div><div> Λίγα χρόνια πριν, έδρα και πάπης σε καφέ/εστιατόριο/κατάστημα, να κοιτάζουν με συμπάθεια μεν, απαξιωτικά δε, μικρά παιδάκια να λούζονται τον χυμό/νερό/αναψυκτικό τους από πάνω μέχρι κάτω, να κάνουν μπουμπουλήθρες δυνατά με το καλαμάκι, να τσιρίζουν υστερικά, να ρίχνουν κάτω το τραπέζι ολόκληρο, να μαλλιοτραβούνται, να σπρώχνουν και οι γονείς να παρακολουθούν απαθείς.....και μεις να σκεφτόμαστε ότι και καλά αυτά τα παιδιά δεν έχουν ανατροφή......Και πάντα η ίδια κουβέντα, τα δικά μας παιδιά δεν θάναι όπως αυτα!!</div><div>Λόγια, λόγια, λόγια...</div><div>Τρία και μισό χρόνια μετά έδρα και πάπης σε καφέ/εστιατόριο/κατάστημα να βλέπουν τριγύρω βλέμματα συμπάθειας μεν, απαξίωσης δε, για τα ζουζούνια τους που κάνουν υστερίες γιατί θέλουν πάντα το ίδιο πράγμα ακόμα και αν υπάρχει και δεύτερο το ίδιο, που από απροσεξία σπρώχνουν κόσμο και σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους....</div><div>Εδρα λίγα χρόνια πριν.....να βλέπει κοριτσάκια ντυμένα σαν μπομπονιέρες με ροζ από πάνω μέχρι κάτω και να σκέφτεται πως όταν και αν κάνει αυτή κοριτσάκι δεν θα του βάλει ΠΟΤΕ ροζ....Λίγα χρόνια μετά, ανοίγω το ερμάρι της ζουζούνας μου και βλέπω ότι εκεί μέσα είναι ΟΛΑ ροζ, αντε και κανένα άσπρο για να σπάει την μονοτονία....δεν βαριέσαι αφού έτσι ταιριάζουν μεταξύ τους...και της πάνε πολύ!</div><div> </div><div> </div><div>Εδρα και πάπης έχουν βγάλει κοινό συμπέρασμα: μεγάλα λόγια μην λες....γίνε γονιός και μετά ξαναμιλούμε...</div><div> </div><div> </div></div>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-28755857926702721592010-05-16T08:11:00.000-07:002010-05-16T08:33:22.979-07:00ΕΝΑ ΠΟΣΤ ΣΤΟ ΑΨΕ ΣΒΗΣΕ!Παλε εφαα τη ζωή μου να θυμηθώ τους κωδικούς για να κάμω ανάρτηση. Μανία που την έχω τζιαι γω να βάλλω ποικιλία κωδικών....(Note to self): θα τους αλλάξω όλους να βάλω κάτι που θα το θυμάμαι....Και τελίκά μπήκα, και δεν ξέρω τι να γράψω. Νομίζω ότι από τον καιρό που σταμάτησα να μπαίνω έχουν αλλάξει πολλά στην θεματολογία των μπλοκς! Μας έχει κτυπήσει η κρίση και σε αυτό τον τομέα νομίζω! Επίσης πολλά από τα μπλοκς κάνουν πολιτική ανάλυση, καλά κάνουν οι άνθρωποι και ασχολούνται, αλλά εγώ βαριέμαι αφόρητα την πολιτική. Εχω επίσης βαρεθεί και την ανάλυση των πορνοταινιών της τζούλιας, απέξω τα έχουμε μάθει πια....Μπήκα σε κάποια παλιά, αγαπημένα μπλοκς σήμερα, κάποια από αυτά δεν έχουν γράψει για αιώνες, όπως και γω, άλλα έχουν κλείσει. Το θετικό είναι ότι διάβασα μερικά καινούρια πολύ αξιόλογα, να θυμηθώ να τα προσθέσω στη λίστα μου! Η αλήθεια είναι ότι νιώθω λίγο ξένη στην μπλοκόσφαιρα τελευταίως, παλιά γράφαμε τρεις και ο κούκος, η πολυφωνία όμως είναι ωραία, θα το συνηθίσω, που θα μου πάει.....Θέλω πολύ να γράφω πιο συχνά, δεν τα καταφέρνω όμως. Σ αυτή τη φάση της ζωής μου είμαι πιο busy από ποτέ...το απολαμβάνω πολυ αλλά κουράζομαι αφάνταστα! Φαντάζομαι στην ίδια φάση με μένα βρίσκονται όλες οι μανούλες με δύο μικρά μωράκια.<br /><br />Ψιψινελ μου τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός:)<br />Χρίστο μου χαίρομαι πολύ που επέστρεψες πισω σιδερένιος!<br /><br />Ψήνω κεηκ σοκολάτα και το περιμένω να τελειώσει τώρα, έχω τα μωράκια μου στο χαλί και παίζουμε και γράφω και αυτό το ποστ στα πετακτά. Νομίζω ότι τελικά δεν ξέρω τι να γράψω, γι αυτό το ποστ αυτό είναι ότι μου φεξε!<br /><br />Σας πεθύμησα πολύ, φιλάκια.APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-27653118868090902182009-10-21T07:06:00.000-07:002009-10-21T07:12:53.468-07:00ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΕΤΥΧΕ<span style="color:#993300;">Αληθινό περιστατικό 1<br /><br />Στην τάξη πέρσι, να ρωτώ τα μικρά ένα σωρό πράγματα, να προσπαθώ να ελέγξω την κατανόηση τους για αυτά που έχουν διαβάσει. Απορία εγώ, χέρια πάνω αυτά. Αυτό συνεχίστηκε για κανένα τέταρτο μέχρι που ένα αγοράκι σηκώνει το χέρι απελπισμένο και μου λέει:<br />Παναγία μου ρε κυρία εν ιξέρεις τίποτε α....ούλλον ρωτάς!!!!!!!!<br /></span><br /><span style="color:#009900;">Αληθινό περιστατικό 2</span><br /><br /><span style="color:#009900;">Η μικρή μου ανιψιά πήρε δώρο ένα κινητό τηλέφωνο. Το γιατί μην το ρωτάτε, είναι από άλλο παραμύθι....Τοχε καημό λοιπόν να την πάρω τηλέφωνο για να μου απαντήσει. Λέω εγώ, ‘αγάπη δεν ξέρω τον αριθμό σου, κάνε μου αναπάντητη να σε πάρω πίσω.’ Κτυπά λοιπόν το κινητό μου, και δεν το απαντώ αφού θα πάρω πίσω. Συνεχίζει όμως να παίζει επίμονα οπόταν λέω κάποιος άλλος θάναι. Αλόου εγώ, κανείς δεν απαντά. Ξανά αλόου καμία ανταπόκριση. Το κλείνω λοιπόν. Ξανακτυπά. Στην άλλη άκρη της γραμμής θυμωμένη η ανιψιά μου. Εσύ δεν ήσουν πριν; Την ρωτω. Ναι μου απαντά. Και γιατί δεν μίλησες; Γιατί έκανα ΤΗΝ αναπάντητη όπως μου είπες!! (το αναπάντητη ως ουσιαστικό, που να ξέρω ότι το μωρό δεν γνώριζε την σημασία της λέξης)<br /></span><br /><span style="color:#6600cc;">Αληθινό περιστατικό 3<br />Ξυπνώ το πρωί, δίνω γάλα μάνα στην μικρή, γάλα γελάδα στον μεγάλο και πάμε για καθιερωμένο ξεσκάτισμα. Ανοίγω το συρτάρι, και ωωωω δυστυχία. Δεν είχα πάρει είδηση ότι τα πανάκια της μπεμπούλας είχαν τελειώσει! Προσπαθούσα να βρω λύση, κτυπούσε και το κουδούνι.........της βάζω λοιπόν ένα πανάκι του μπέμπη, σχεδόν χώθηκε μέσα ως το κεφάλι και πάω να ανοίξω. Η άγνωστη κυρία στην πόρτα που προφανώς είχε σκοτώσει τον Μέρφι με δίκαννο λίγα λεπτά προηγουμένως, κρατούσε στο χέρι ένα τεράστιο κουτί πάμπερς. Την κοίταζα σαν χάννος να μου το δίνει λέγοντας μου: η πάμπερς σας κάνει δώρο ένα κουτί πανάκια και ένα κουτί μωρομάντηλα για να καλωσορίσει το μωράκι σας στο σπίτι!!! Καλά και γω η έρμη πανιά βρήκα να ζητήσω πρωί πρωί;;; εκείνο το δάνειο του σπιτιού που εκκρεμεί το έχω ποτέ αναφέρει;;</span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-20434659909436673842009-10-03T08:25:00.001-07:002009-10-03T09:15:34.553-07:00ΤΙ ΚΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΟΥ ΧΡΟΝΟ<span style="font-size:130%;color:#330099;">ΕΚΘΕΣΗ ΙΔΕΩΝ</span><br /><span style="font-size:130%;color:#330099;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#330099;">Τι κάνω τα βράδυα - μετά που κοιμούνται τα παιδιά (ξέρω που πάει ο νους σας , πονηροί!)</span><br /><span style="font-size:130%;color:#330099;">by: apotinedra</span><br /><span style="font-size:130%;color:#330099;"></span><br /><ul><li><span style="font-size:130%;color:#330099;">Ντους</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">Αν προλάβω να λούσω και μαλλί πριν ξυπνήσει κάποιος από τους δύο, είμαι βασίλισσα! Βασικά έχω να κάνω αφρόλουτρο περίπου 2 χρόνια..</span></p><ul><li><span style="font-size:130%;color:#330099;">Βγάζω σκουπίδια</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">Για να το θέσω καλύτερα, βγάζω σακούλες με χεσμένες πάνες! Με δυο βρέφη στο σπίτι έχουμε καταντήσει κινητός βόθρος από το πολύ σκατό. (αλήθεια τι σκ...α τρώνε και κάνουν τόση παραγωγή;;)</span></p><ul><li><span style="font-size:130%;color:#330099;">Τρώω</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">Για να φανταστείτε πόσο συχνά τρώω, έχασα τα 15 κιλά της εγκυμοσύνης σε 40 μέρες και άλλα 5 που φύλαγα σαν κόρη οφθαλμόυ από την προηγούμενη εγκυμοσύνη σε ένα μήνα!</span></p><ul><li><span style="font-size:130%;color:#330099;">Προσπαθώ να αποτριχωθώ</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">Βγάζω φρύδι και μουστάκι ωσάν γνήσια 'κυπραία μουστακαλού' σύμφωνα με τα λεγόμενα του φίλτατου </span><a href="http://antidoto1980.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;color:#330099;">Χρίστου</span></a><span style="font-size:130%;color:#330099;">. Στα μισά της προσπάθειας σταματώ για να δώσω ένα βυζί στην κόρη μου που διαμαρτύρεται, και συνεχίζω την αποτρίχωση με το μωρό κρεμασμένο να θηλάζει...</span></p><ul><li><span style="font-size:130%;color:#330099;">Στέλνω μηνύματα</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">με οδηγίες κυρίως στον πάπη που είναι στον πάνω όροφο, συνήθως για να μου ρίξει από ψηλά αυτά που ξέχασα πάνω, ή για να χαμηλώσει την ένταση της τηλεόρασης για να μεν ξυπνήσουν τα μωρά.</span></p><ul><li><span style="font-size:130%;color:#330099;">Ξαναβάζω πλύση με τα ίδια πλυμένα ρούχα</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">Αυτό γίνεται τουλάχιστον 1 φορά την βδομάδα γιατί ξεχνώ τα πλυμένα ρούχα στο πλυντήριο και βρωμίζουν....</span></p><ul><li><span style="font-size:130%;color:#330099;">Κάνω το φάντασμα του διαδικτύου</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">Σερφάρω στα γρήγορα αν δω τπτ ενδιαφέρον και στέλνω μέηλ η ώρα 3 το πρωί. Το στάτους μου στο φέησμπουκ συνήθως λέει 'καληνύκτα' ή 'ξεκωλόθηκα και σήμερα!'</span></p><p><span style="font-size:130%;color:#330099;">Κατά τ'άλλα, είμαστε σαν κατασκήνωση στο σπίτι, τρέχουμε όλη μέρα να τα προλάβουμε όλα, γελούμε για την κατάντια μας συχνά πυκνά, βάζουμε πείσμα ότι θα τα καταφέρουμε χωρίς βοήθεια από τρίτους, και προχωράμε ακάθεκτοι.....Εξάλλου έχουμε τα χαμόγελα των μωρών μας να κάνουν να τα ξεχνούμε όλα.....</span></p><span style="color:#330099;"></span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-73745710967323837442009-09-22T13:55:00.000-07:002009-09-22T14:20:24.662-07:00ΕΝΑ ΡΟΖ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙΠάει ένας χρόνος από την τελευταία ανάρτηση. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">Όταν</span> προσπάθησα να μπω για να γράψω ανακάλυψα ότι ξέχασα τον κωδικό πρόσβασης. Εμπόδιο πρώτο λοιπόν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">ξεπεράστηκε </span>μετά από διάφορους <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">πιθανούς</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">συνδυασμούς.</span> Εμπόδιο δεύτερον, δεν ήξερα πώς ν αρχίσω να σας λέω τα νέα μου. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">Όταν</span> ξεκίνησα το μπλοκ, ένιωθα ότι έγραφα για μένα, για όλα εκείνα τα άσχημα που περνούσα, για την επιθυμία <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">ν'αποκτήσω</span> ένα μωρό. Στην πορεία ανακάλυψα ότι από κάποια φάση και μετά δεν έγραφα για μένα, έγραφα για αυτούς που περίμεναν να διαβάσουν τα νέα της εγκυμοσύνης μου, ακόμα και για εκείνες τις διαδικτυακές φίλες με <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">παρόμοιο</span> πρόβλημα που μου έγραφαν στα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">μέηλ </span>πόσο θάρρος <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">έπαιρναν</span> από τις αναρτήσεις μου. Και μετά απλά σταμάτησα να γράφω. Ο χρόνος ήταν πολύ περιορισμένος, και ένιωθα πως δεν είχα κάτι ουσιαστικό να πω. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">Ένα</span> χρόνο αποχής μετά κατάλαβα πόσο πολύ μου έλειψε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">μπλόγκινκ</span> ως μέσο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_11">επικοινωνίας. </span><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Νάμαι</span> λοιπόν.<br /><br />Τα νέα μου μπορεί και να μην τα πιστέψετε οι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_13">περισσότεροι.</span> Δικαιούστε να το κάνετε, μιας και για μένα αυτό που <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_14">συνέβη</span> μοιάζει με παραμύθι. Αν θυμάστε μετά από πολλούς καημούς και βάσανα έγινα μάνα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_15">ενός</span> αγοριού τον Ιανουάριο του 2008. <strong>Ακριβώς ενάμιση χρόνο μετά, στις 21.7.09 κράτησα στην αγκαλιά μου το κοριτσάκι μου, το οποίο ήρθε στον κόσμο για να συμπληρώσει μια οικογενειακή ευτυχία που ούτε στα πιο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_16">τρελά</span> μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ. </strong><br /><br /><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_17">Ήταν</span> λοιπόν 9 μηνών ακριβώς ο πρίγκηπας μου όταν είχα μια βδομάδα καθυστέρηση. Πού να πάει το μυαλό μου σε νέα εγκυμοσύνη, ούτε για αστείο δεν θα το φανταζόμουν. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι οι ορμόνες μου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">τάχαν</span> παίξει και ουφ δεν βαριέσαι, πάλι στον γυναικολόγο θα τρέχω. Το άφησα έτσι, και στις 15 μέρες καθυστέρησης, όταν το ξαναθυμήθηκα λέω δεν κάνω το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">τέστ</span> μήπως και..........Οι δυο αχνές γραμμούλες που έβγαλε πάλι δεν με έπεισαν, κοιτάω το κουτάκι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">ληγμένο.</span> Α <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">οκ</span> αυτό είναι έληξε και λέει βλακείες, σκεφτήκαμε με τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">πάπη.</span> Καλού κακού κάνω και μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">χοριακή</span> την οποία <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_24">όταν</span> άκουσε ο γιατρός με βρήκε πολύ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">ΕΓΚΥΟ.</span> Εννιά μήνες μετά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_26">γεννήθηκε</span> η πριγκίπισσα της ζωής μας.<br /><br /><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_27">Έχω</span> τόσα πολλά να γράψω, για συναισθήματα, εμπειρίες και τόσα άλλα, αλλά το αφήνω εδώ για απόψε. Το καθήκον με καλεί. Στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">επανιδείν.</span>....APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-23522779519660676962008-09-07T13:30:00.000-07:002008-09-07T13:52:05.145-07:00ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ<span style="font-size:130%;color:#000066;">Παρακολούθησα χτες δορυφορικά την έναρξη των παραολυμπιακών αγώνων. Σαφώς πιο λιτή και πιο αληθινή από αυτή των ολυμπιακών λίγες βδομάδες προηγουμένως, κυρίως πολύ πιο συναισθηματική. Εδώ διαγωνίζεται ο Ανθρωπος με Α κεφαλαίο ενάντια στην μοίρα που του έχει στερήσει κάποια μέλη του σώματος, αποδεικνύοντας τελικά πως αυτό που έχει σημασία είναι η ψυχή. </span><br /><span style="font-size:130%;color:#000066;"><br />Η αλήθεια είναι ότι φέτος ήταν η μοναδική φορά που σχεδόν δεν παρακολούθησα καθόλου τα αθλήματα των ολυμπιακών αγώνων, όχι λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος. Από παλιά ήμουν φανατική τηλεθεάτρια των αγώνων, και στην Αθήνα βρέθηκα βεβαίως βεβαίως από τις πρώτες μέρες των αγωνισμάτων. Φέτος βρήκα το όλο 'κατασκεύασμα' πολύ φτιαχτό, πολύ ψεύτικο. Σαφώς επηρεασμένη από όλα αυτά που είχαν ακουστεί κατά καιρούς για τους έλληνες, κυρίως αθλητές, ένιωθα ότι οι ορμόνες ανταγωνίζονταν η μια την άλλη, τα ψεύτικα κορμιά, τα προσποιητά έτρεχαν σαν σε θέατρο του παραλόγου, για να πείσουν ποιόν; τους θεατές μήπως ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να τρέξει 100 μέτρα σε 9.69 ωσάν άλλος θεός; ή μήπως ότι ένας κοινός θνητός μπορεί να πάρει με την αξία του 9 χρυσά στην ίδια ολυμπιάδα; και να είναι αληθινό, λυπάμαι δεν το πιστεύω πια!<br /><br />Προτιμώ να παρακολουθήσω τον αθλητή που διαγωνίζεται με πείσμα να πρωτεύσει στην κολύμβηση έχοντας μόνο ένα πόδι και καθόλου χέρια, ή την αθλήτρια που βλέποντας μόνο σκιές προσπαθεί ν'αγγίξει πρώτη το τέρμα.<br /><br />Και μετά διαβάζω αυτό.... </span><a href="http://www.politis.com.cy/cgibin/hweb?-A=814487&-V=archive&-w=ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ@&-P"><span style="font-size:130%;color:#000066;">http://www.politis.com.cy/cgibin/hweb?-A=814487&-V=archive&-w=ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ@&-P</span></a><span style="font-size:130%;color:#000066;"> και θέλω ν΄ανοίξει η γη και να με καταπιεί......</span><br /></span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-78663545409299994092008-08-18T15:08:00.000-07:002008-08-18T15:37:36.828-07:00ΣΧΟΛΙΚΑ ΨΩΝΙΑ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisFj5F4uMg_Gwt6x0xAqcstWlNdTc28my0F9_2EKA8FykLi3vIri4L4HVPxrcrXnD_yBykCGvoYhji3uHj1g0axen4NddE8VaribDU4BLwtq87ViPdSikWkCLjWPtHeenhJAKQ/s1600-h/bookbag.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5235990493406817842" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisFj5F4uMg_Gwt6x0xAqcstWlNdTc28my0F9_2EKA8FykLi3vIri4L4HVPxrcrXnD_yBykCGvoYhji3uHj1g0axen4NddE8VaribDU4BLwtq87ViPdSikWkCLjWPtHeenhJAKQ/s200/bookbag.gif" border="0" /></a><br /><div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;color:#006600;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;color:#006600;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;color:#006600;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;color:#006600;">Πέρασε πολύ γρήγορα αυτό το καλοκαίρι. Τόχω σαν παράδοση κάθε χρόνο αμέσως μετά τον δεκαπενταύγουστο να ψωνίζω τα σχολικά μου. Τηρώ πιστά αυτή τη διαδικασία για περίπου είκοσι χρόνια, από τότε που ήμουν στο δημοτικό και πήγαινα με τη μαμά μου στου Ιωαννίδη για όσους γνωρίζουν τη Λεμεσό. Κάπου εκεί καταλαβαίνω ότι είναι καιρός ο κάθε κατεργάρης να επιστρέψει στον πάγκο του. Πήγα που λέτε σήμερα σε γνωστό βιβλιοπωλείο και γέμισα ένα καλάθι με του κόσμου τα σχολικά. Πολύχρωμα αντικείμενα για να μου φτιάχνουν τη διάθεση στην έναρξη της νέας χρονιάς. Από παιδάκι λατρεύω αυτή τη μυρωδιά που υπάρχει στα βιβλιοπωλεία στο τέλος του καλοκαιριού, κάνω και γω σαν όλα αυτά τα παιδάκια που ψώνιζαν με τις μαμάδες τους. Μόνο τσάντα δεν πήρα. Εχω για χρόνια ένα τέλειο χαρτοφύλακα που δεν αλλάζω με τίποτα γιατί με βολεύει! Σκεφτόμουνα σήμερα τι ποικιλία υπάρχει και πόσο συγχίζει αυτό τα παιδάκια που ψωνίζουν. Δεν θάθελα νάμαι στην θέση της μαμάς τους, ανκαι σε περίπου 6 χρόνια θα βρεθώ και γω σε αυτή τη θέση και να δούμε αν θα μπορέσω να αρνηθώ οτιδήποτε στον μπεμπούλη μου. Πρώτη του Σεπτέμβρη λοιπόν τα κεφάλια μέσα, αλλά παρόλο προσπαθώ να διώξω από το μυαλό μου την αλμύρα της θάλασσας για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα όλο εκεί επιστρέφω!</span></div></div>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-13540691107233473202008-07-24T06:01:00.000-07:002008-07-24T06:20:52.849-07:00ΕΠΑΝΗΛΘΑ<span style="font-size:130%;">Μετά από μακρόχρονη απουσία εδώ είμαι και πάλι.....Τι έχει μεσολαβήσει; Πολλά και διάφορα....2 γάμοι, 2 κηδείες, μια βάφτιση και 2 ταξίδια στο εξωτερικό τα βασικότερα από αυτά...Το γεγονός ότι απείχα από το διαδίκτυο δεν ήταν τυχαίο. Το έκανα εντελώς συνειδητά. Η αλήθεια είναι ότι διάβαζα κάποια από τα αγαπημένα μου μπλοκς αργά το βράδυ αλλά έχω μείνει αρκετά πίσω. Είναι τόσα πολλά αυτά που είχα να κάμω στο καινούριο σπίτι καθώς και η φροντίδα του μωρού, που δεν μου αφηνουν χρόνο ν ανασάνω!</span><br /><span style="font-size:130%;">Το μπουλουκάκι μου είναι σήμερα 6 μηνών, στρουμπουλό με κόκκινα μαγουλάκια για τσίμπημα. Εχουμε ξετρελλαθεί μαζί του οικογενειακώς γιατί είναι πολύ χαδιάρης και κυρίως χαχανούλης. Τρώμε ρυζάλευρα και πίνουμε χυμούς φρούτων που λατρεύουμε. Επέστρεψα για λίγο στην δουλειά πριν τις καλοκαιρινές διακοπές αλλά τώρα μέχρι Σεπτέμβρη θα είμαι με το μωρό και τον πάπη όλη μέρα! Πήγαμε ταξιδάκι στο εξωτερικό οι τρεις μας και ήταν ότι καλύτερο. Βέβαια δεν είναι το είδος διακοπών που κάναμε μέχρι τώρα οι δυο μας, που ξεκινούσαμε ποδαρόδρομο και όπου μας βγάλει αλλά περάσαμε πολύ καλά παρόλη την κούραση. Τώρα καθημερινά παραλία αργά το απόγευμα, βόλτες για καφεδάκι και κοντινές εκδρομές. </span><br /><span style="font-size:130%;">Ειναι ένα κουτί μέσα στο ντουλάπι του μπέμπη που έχει μέσα αναμνήσεις από τη μέρα που γεννήθηκε. Υπερηχογραφήματα, ο ομφάλιος λώρος, η ταυτότητα της κλινικής, τα πρώτα παπουτσάκια, το πρώτο ρουχαλάκι............και μια σύριγγα. Μια από τις πολλές που χρησιμοποίησα στις θεραπείες για να τον αποκτήσω. Την βλέπω και σφίγγομαι. Βλέπω τα ματάκια δίπλα να μου χαμογελούν και δεν θυμάμαι καν για ποιο λόγο είναι εκεί.</span><br /><span style="font-size:130%;">Σας πεθύμησα πολύ και πάω να μάθω τα νέα σας. Τα λέμε!</span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-73311942139379233592008-05-01T13:32:00.000-07:002008-05-01T13:50:37.534-07:00Ζουζουνοτραγουδάκια<em><span style="color:#000066;">Με τα δυο χεράκια πλάθω κουλουράκια </span></em><br /><em><span style="color:#000066;">ο φούρνος να τα ψήσει, το σπίτι να μυρίσει</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">κουλουράκια, κουλουράκια </span></em><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#000066;">Τα μικρούλικα χεράκια πλάθουν με τη βοήθεια της μαμάς βεβαίως, βεβαίως</span><br /><span style="font-size:130%;color:#000066;">και από το πολύ χαμόγελο αμολάμε και μια πορδή από τη χαρά μας και αντί </span><br /><span style="font-size:130%;color:#000066;">για κουλουράκια μυρίζουμε κακάκια!</span><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><em><span style="color:#000066;">Ενα λεπτό κρεμμύδι γκέο βαγκέο</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">Ενα λεπτό κρεμμύδι κράξε βαγκέο</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">και τι θε να το κάνετε γκέο βαγκέο</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">και τι θε να το κάνετε κράξε βαγκέο</span></em><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#000066;">Αρχίζω να τραγουδώ με τα ζουζούνια από το σιντί και ξαφνικά πιάνω τον εαυτό μου να μην καταλαβαίνει τι λέει..........τι σημαίνει ρε παιδιά γκέο βαγκέο, τι γλώσσα είναι αυτή; όχι τιποτα αλλο μην μας ρωτήσει ο μικρούλης και δεν ξέρουμε!</span><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><em><span style="color:#000066;">Ηταν ένα μικρό καράβι</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">που ήταν α-α-αταξίδευτο</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">μέσα εις τη στη στη Μεσόγειο</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">Και σε πεντέξι εβδομάδες</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">σωθήκαν ο-ο-όλες οι τροφές</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">Και τότε ρίξανε τον κλήρο </span></em><br /><em><span style="color:#000066;">να δούνε ποιος ποιος θα φαγωθεί!</span></em><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><span style="color:#000066;"><span style="font-size:130%;">Είναι τώρα αυτά λογάκια για παιδικά τραγουδάκια; Ποτέ δεν το χώνεψα αυτό το τραγουδάκι, μου προκαλεί ανατριχίλα ο στίχος. Εμείς βέβαια όταν έρθει η σειρά του στο σιντί </span><span style="font-size:130%;">τρώμε παιδικά πατουσάκια.....</span></span><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#000066;">Και για επίλογο σας αφήνω με το αγαπημένο μας</span><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><span><span></span></span><em><span style="color:#000066;">Μια ωράια πεταλούδα</span></em><br /><em><span style="color:#000066;">σε ένα καμπο μια φορά.......</span></em><br /><span style="color:#000066;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#000066;">ζζζζζζζζζζζ............εδώ αποκοιμηθήκαμε για τα καλά...Καλό βράδυ!</span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-62739304835040977892008-04-24T14:33:00.000-07:002008-04-24T15:16:47.397-07:00ΕΥΧΟΥΛΕΣ<span style="font-size:180%;color:#000066;">ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε όλους φίλοι μπλόγκερς. Στο δικό μας σπίτι η ανάσταση ήρθε πολύ νωρίς φέτος, τον Γενάρη συγκεκριμένα.<br /><br />Εύχομαι σύντομα να έρθει η Ανάσταση,</span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="http://zoaki.blogspot.com/">εδώ,</a> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5192936100872748898" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 81px; CURSOR: hand; HEIGHT: 78px; TEXT-ALIGN: center" height="78" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvplxVwYeigtlSJpJBtTHOGd1hsdvyPJJMLieuSLebDFVsKi8vixIoH31dP0vK8ZZlIRBgPbD3ZqXKQdS6VzUR6wqPOLGRPm2eTVPQmGbpTG5ZdfDVVkDzVsjx4-RBFeoOlwqX/s200/kirza070400016.jpg" width="113" border="0" /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="http://thinky77.blogspot.com/">εδώ,</a><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5192935783045168978" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 87px; CURSOR: hand; HEIGHT: 78px; TEXT-ALIGN: center" height="78" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb9ya0CbbBEUtRF4tiXDvPbtQ1A5zy73wk0pkdleRoenGn-pfWexoJQLhBMJdm6vjru5b2uPEqZPEgpnY0VUVBriB24qVXhYWadLLDt5_LWdCHIZPyrrHvrNhTtcpnQCxQYIzt/s200/carbouval080100027.jpg" width="168" border="0" /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="http://exosomatiki.blogspot.com/">εδώ</a><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5192933652741390114" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 109px; CURSOR: hand; HEIGHT: 127px; TEXT-ALIGN: center" height="127" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGZ0gp1NjvLkhNvtVFtYbnr4kor9hKfAG9KKHPHbjmECJySaOHOebCGJ2xqbkoga392mCaGkz29clcDSmpp1v-DPf_cbBxPNxI5AyBcPP7UmTh6O8U22tCIcNhYRMkRofQiIto/s200/Eraxion060700097.jpg" width="84" border="0" /><br /><br />και βέβαια <a href="http://lydia-tigria.blogspot.com/">εδώ</a> και <a href="http://parakeimena.blogspot.com/">εδώ!</a><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5192936865376927602" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 103px; CURSOR: hand; HEIGHT: 113px; TEXT-ALIGN: center" height="145" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQrPXEhyBkGVFeJEB26tGtfzMReGU61SxMBvSN6fP5OPBLjZQi9LpJVm753d3aAMxt-5WZAKYhDVn7qQjw9raXbrF_AuLQQ22WSOxVI-NmidOiEGHwJJCm5d2L2M-uiLbFqxpS/s200/soupstock080300020.jpg" width="103" border="0" />APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-88604185732129532532008-04-01T12:27:00.000-07:002008-04-01T12:42:26.229-07:00ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ<span style="font-size:130%;">Ευτυχώς που τα χρόνια της προσπάθειας και της προσμονής δεν ήξερα....μόνο φανταζόμουν...<br /></span><br /><ul><li><span style="font-size:130%;">πόση ευτυχία φέρνει μια φατσούλα σ'ένα σπίτι</span></li><li><span style="font-size:130%;">πόση αγαλλίαση φέρνει στην ψυχή ένα παιδικό χαμόγελο</span></li><li><span style="font-size:130%;">πόσο γεμίζουν οι καρδιές με συναισθήματα</span></li><li><span style="font-size:130%;">πόση αγάπη πλανιέται τριγύρω</span></li><li><span style="font-size:130%;">πόση προσμονή έχεις για το μέλλον</span></li><li><span style="font-size:130%;">ότι η κάθε μέρα ,ξεκινά μ'ένα χαμόγελο</span></li><li><span style="font-size:130%;">πώς είναι όταν δυο παιδικά ματάκια σε κοιτάζουν κατευθείαν στα μάτια</span></li><li><span style="font-size:130%;">πως είναι να φιλάς δυο παιδικά πατουσάκια την ώρα του μπάνιου</span></li><li><span style="font-size:130%;">πως οι παππούδες γίνονται και πάλι παιδιά</span></li><li><span style="font-size:130%;">πως ότι πρόβλημα και αν έχεις λύνεται ευκολότερα</span></li><li><span style="font-size:130%;">πως η αγάπη απόκτησε καινούριο νόημα</span></li></ul><p><span style="font-size:130%;">Ευτυχώς που δεν ήξερα....γιατί θάμουν δυστυχισμένη!</span></p>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-79485644511065770132008-03-06T15:37:00.000-08:002008-03-06T16:07:50.836-08:00Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv7i1mu44mRRHxOKnEtbgaDsh-8_1VLdfNYAeJ6cKjwHEx5yaunmYERio0tF9WuFh1Q99Q30DkBKN7JAur1I7ip4AUmHlKX-i8CDLFo14y1lRBH9Y6-DfrcH0bqovUrQtQaMst/s1600-h/288.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5174782468495835858" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv7i1mu44mRRHxOKnEtbgaDsh-8_1VLdfNYAeJ6cKjwHEx5yaunmYERio0tF9WuFh1Q99Q30DkBKN7JAur1I7ip4AUmHlKX-i8CDLFo14y1lRBH9Y6-DfrcH0bqovUrQtQaMst/s320/288.JPG" border="0" /></a> Ωρα για μπάνιο! Εδώ είμαστε δυο βδομάδων, άντρας με τα όλα του!<br /><br /><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHV-j8fay-2Ret3E4LPedhDTNv7jaSTZJrSWyXWgMBj8KtPKy3IpXDEY3yY63Forqnv2Yj4qkuNXcKuz0f9KIK5jqkblDUe6zVzBubxlAQMSNi1FIvDQWKteHmK3JN-xmPaz4i/s1600-h/267.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5174781059746562754" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHV-j8fay-2Ret3E4LPedhDTNv7jaSTZJrSWyXWgMBj8KtPKy3IpXDEY3yY63Forqnv2Yj4qkuNXcKuz0f9KIK5jqkblDUe6zVzBubxlAQMSNi1FIvDQWKteHmK3JN-xmPaz4i/s320/267.JPG" border="0" /></a> </div><br /><br /><div></div>Τώρα μεγαλώσαμε, δυο ματάκια ο κόσμος μας όλος.<br /><br />Αφιερωμένες σε όλους εσάς, οι ευχές σας έπιασαν! Ευχαριστούμε πολύ!<br /><br /><div><br /><br /><br /><div></div></div>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-72668487216765506772008-02-21T08:41:00.000-08:002008-02-21T08:55:26.980-08:00Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ<span style="font-size:130%;color:#000000;">Εδώ είμαι παιδιά, συγνώμη αν προκάλεσα αγωνία άθελα μου βέβαια. Σήμερα καταφέρνω να μπω μετά από μήνες. </span><br /><span style="font-size:130%;color:#000000;"><br />Μην ανησυχείτε, τίποτα κακό δεν συμβαίνει, απλά έγινα ΜΑΝΑ και μετακόμισα οπόταν ίντερνετ δεν είχα μέχρι χτες. Το αγοράκι μας γεννήθηκε προγραμματισμένα στις 24.1.08 και μας έκανε εμένα και τον πάπη τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο, χωρίς υπερβολή! Είναι ένας ΚΟΥΚΛΟΣ! Ζύγιζε 3.500 κιλά και είχε ύψος 50 εκατοστά, αλλά μέχρι να φτάσουν τα νέα σε σας έχει βάλει 500 γραμμάρια και ψήλωσε άλλα 2 εκατοστά! Η στιγμή που τον πήρα στην αγκαλιά μου δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, ακόμα την θυμάμαι και κλαίω....Το τι κλάμα έριξα δεν λέγεται, νομίζω θα το θυμούνται για καιρό εκεί μέσα.<br /><br />Το μικρό μου είναι τώρα εδώ δίπλα, μέσα στην κούνια του και κοιμάται σαν άγγελος. Εχει σκούρα γαλανά ματάκια σαν τον μπαμπά του και ένα ολοστρόγγυλο ροζ προσωπάκι. Μας απασχολεί όλες τις ώρες της μέρας (και ειδικά της νύκτας, αυτό να λέγεται) αλλά τίποτα δεν μας νοιάζει. Είμαστε πια ΓΟΝΕΙΣ, εγώ και ο πάπης μου μετά από 4 χρόνια προσπαθειών, θεραπειών και απογοητεύσεων κρατούμε στην αγκαλιά μας αυτό το μικρό θαυματάκι και δεν το πιστεύουμε ότι είναι δικό μας! Το κοιτάζω στα ματάκια και είναι σαν να μουχουν χαρίσει τον κόσμο όλο! Είμαι πια ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, χαλάλι όλες οι θυσίες, τίποτα άσχημο δεν θυμάμαι πια!<br /><br />Στην σκέψη μου έρχονται όλες εκείνες οι φίλες που ακόμα το παλεύουν.....κορίτσια συνεχίστε τις προσπάθειες εντατικά. Αν είναι να νιώσετε αυτό που νιώθουμε τώρα εμείς, αξίζει κάθε θυσία! Θα έρθει σίγουρα, πάντα να θυμάστε την δική μας περίπτωση.<br /><br />Ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα τα μήνύματα αγάπης που βρήκα στο μέηλ μου! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που είδα στα σχόλια! Υπόσχομαι να προσπαθήσω να είμαι εδώ πιο συχνά!<br />Φιλάκια!</span><br /></span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com45tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-85465901243085862342007-12-09T10:29:00.000-08:002007-12-09T02:06:07.444-08:00ΟΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΙΑ ΜΕΛΛΟΥΣΑΣ ΜΑΜΑΣ<span style="color:#003333;"><span style="font-size:130%;">Είναι λίγες μέρες τώρα, μετά που αντιλήφθηκα πόσο κοντά στον τοκετό έιμαστε, που με διακατέχει ένα αόριστο άγχος. Είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να προβληματίζεται για θέματα μητρότητας αλλά όταν ακούω τη φωνή μου να τα εκφράζει, συνήθως στον πάπη καταλαβαίνω ότι ακούγομαι το λιγότερο υπερβολική!</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Ολοι μου λένε να μην ανησυχώ αλλά εγώ σκέφτομαι συνεχώς τι θα γίνει όταν βγούμε από την κλινική, πώς θα ξέρω τι να φορέσω στο μωρό, και αν ζεσταίνεται ή κρυώνει με αυτά που του φοράω πώς θα το καταλάβω;; Πώς θα ξέρω αν το γάλα που θα το θηλάζω θα το χορταίνει και δεν θα υποσιτίζεται, ή πώς θα σταματώ όταν είναι χορτάτο;; Και αν το βράδυ κοιμηθώ βαριά και δεν ξυπνήσω όταν κλαίει;; Θα πλαντάζει το παιδί στο κλάμα και γω θα κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου;; Πώς θα το κάνω μπανάκι; Συνήθως είμαι πολύ αδέξια στις κινήσεις μου, λες να το βουλιάξω; Τι προιόντα παιδικά να χρησιμοποιώ, και πώς θα ξέρω ποιά είναι τα μη επικίνδυνα; Ολα αυτά στριφογυρίζουν όλη μέρα και νύκτα στο μυαλό μου και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Θα το ξεπεράσω άραγε ή πρόκειται να τρελαθώ στο άμεσο μέλλον;</span></span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com56tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-59430694188594081982007-12-05T07:48:00.000-08:002007-12-05T08:05:39.450-08:00ΕΒΔΟΜΑΔΑ 30<span style="font-size:130%;">Χτες πήγαμε στο γιατρό οι τρεις μας. Ολα δείχνουν υπέροχα μας είπε, εκτός από το γεγονός ότι ο γιόκας μας είναι ολίγον τι μεγαλούτσικος για την ηλικία κύησης. Κλείνουμε αύριο την 30η βδομάδα και είμαστε 1700 γραμμάρια παρακαλώ! Αυτό από τη μια είναι καλό απ'ότι μας είπε γιατί αναπτύσσεται κανονικότατα χωρίς κανένα πρόβλημα, οπόταν και πρόωρα να γεννηθεί αν φτάσει τα 2000 γραμμάρια ούτε καν θερμοκοιτίδα δεν θα χρειαστεί. Από την άλλη όμως αν συνεχίσει με αυτό τον ρυθμό θα είναι πρόβλημα ο φυσικός τοκετός γιατί θα είναι μεγάλο μωρό. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον για επισκληρίδιο καισαρική το πηγαίναμε λόγω κάποιων προηγούμενων γυναικολογικών προβλημάτων, αλλά θα προτιμούσα να επιλέξω χωρίς περιορισμούς. Μια πιθανή ημερομηνία καισαρικής είναι οι 24.1, σε οχτώ βδομάδες από αύριο. Τα μακρινά ήρθαν κοντά λοιπόν.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Χτες γελάσαμε πολύ μαζί του γιατί συνέχεια το κωλαράκι του μας έδειχνε, δεν έκανε στο γιατρό τη χάρη να γυρίσει, και όταν το έκανε είχε όλο νάζι το δακτυλάκι στο στόμα. Πήραμε και ένα κατάλογο από το μαιευτήριο που αναφέρει αναλυτικά τι θα χρειαστεί να πάρουμε μαζί μας μέσα στην βαλίτσα τοκετού και μας είπαν ότι αυτό θα πρέπει να ετοιμαστεί το συντομότερο για αποφυγή απροόπτων. (</span><span style="font-size:100%;"><em>Αλήθεια εσείς που είστε ήδη μάνες ενημερώστε και μας τους άσχετους, χρειάζονται πράγματι τόσα ρουχαλάκια από την πρώτη κιόλας μέρα τα μωρά;;)</em></span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Αυτά τα νέα μας λοιπόν, έδρα, πάπης και το τζάμπο το ελεφαντάκι τους σας χαιρετούν!</span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-46643714963322897492007-11-28T22:43:00.000-08:002007-11-28T10:46:36.055-08:00ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΤΕΣ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3oLUgGlPUUv977VFAg2Q0r_Iatl9u8wlLzXnm08LjXloSBHvTP1q9qMa2DpbnP4Wqt3L1_tD228hJNSMF_0I_H0GQeugyA1iUxOFoLAquP_ewp9NJZqaGzDm7nXbPsw-Euivr/s1600-h/batt29_sm.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5137257895581892498" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3oLUgGlPUUv977VFAg2Q0r_Iatl9u8wlLzXnm08LjXloSBHvTP1q9qMa2DpbnP4Wqt3L1_tD228hJNSMF_0I_H0GQeugyA1iUxOFoLAquP_ewp9NJZqaGzDm7nXbPsw-Euivr/s320/batt29_sm.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;">Ο παππούς τους τελευταίους έξι μήνες δεν πάει και πολύ καλά. Ολα καλά δηλαδή με την υγεία του, αν εξαιρέσουμε αυτά τα κενά που παρουσιάζονται στο μυαλό του κατά περιόδους. Για να εξηγούμαι καλύτερα, εννοώ ότι μπορεί να κάτσει να σου αφηγηθεί τα γεγονότα μιας μέρας του 1950 με κάθε λεπτομέρεια αλλά να μη θυμάται τι έφαγε για μεσημεριανό. Ο γιατρός μάλλον για αλτζχάιμερ τον κόβει αλλά δεν είναι και σίγουρος.</span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;">Aπό την άλλη η γιαγιά, σφύζει από υγεία. Στα 77 της χρόνια βάφει κατάμαυρο το μαλλί, ντύνεται, στολίζεται και παρακολουθεί τηλεόραση από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Την πειράζει όμως το γεγονός ότι ο παππούς βρίσκεται σε μια δική του διάσταση, δε λέει να το χωνέψει η καημένη και τα βάζει συνεχώς μαζί του.</span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;">Για παράδειγμα χτες, όταν τους επισκεφτήκαμε στο σπίτι, όλο και κάποιο παράπονο είχε να πει για τον παππού. Αφού μας απαρίθμησε ένα προς ένα τα κακά της μοίρας της, ακολούθησε ο εξής απολαυστικός διάλογος.</span></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;"><span style="color:#000099;"><span style="color:#009900;">Γιαγιά</span>: <em>Ο παππούς σας τζοιμάται με τες όρνιθες πιον! Μόλις γύρουν οι έξι βρέθεται μες το κρεβάτι.</em></span></span></div><br /><br /><div><em><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></em></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;">Ο παππούς ακούει προσεκτικά, διαλογίζεται και με σιγουριά μεγάλη, γυρνά προς το μέρος μας και απαντά.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><span style="color:#000099;"><span style="color:#009900;">Παππούς</span>: <em>Μεν την ακούτε εν ψέματα που σας λαλεί. Εγώ για να ξέρετε έσιει τόσα γρόνια εν εγύρισα να δω άλλην γεναίκα. Πάντα μαζί της τζοιμούμαι.......!!!!!!!!!!</em></span></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;color:#000099;"></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#000099;">Μοιάζει με ανέκδοτο αλλά δεν είναι. Αλλο βέβαια να το ακούς και άλλο να σου το περιγράφουν!</span></div>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-54444327083691790262007-11-26T08:21:00.000-08:002007-11-26T12:52:11.627-08:00ΚΑΠΟΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΕΙΡΩΝΟΝΤΑΙΑντιγράφω από τη σελίδα <a href="http://www.typos.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=75851">http://www.typos.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=75851</a> το εξής άρθρο και μου σηκώνεται η τρίχα από τον συγκλονισμό!<br /><br /><br /><em>Μια 34χρονη Γαλλίδα φέρεται να έπνιξε τα έξι νεογέννητα παιδιά της και έκρυψε τα πτώματά τους, κλεισμένα μέσα σε πλαστικές σακούλες, στο υπόγειο του κτηρίου όπου διέμενε, στην πόλη Βαλόν της δυτικής Γα</em><em>λλίας. Όπως ανακοίνωσε ο γενικός εισαγγελέας του Χερβούργου, Μισέλ Γκαραντό, τα νεκρά μωρά βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης αφού ο σύντροφος της γυναίκας ειδοποίησε τις αρχές. Η γυναίκα, που ονομάζεται Σελίν, ομολόγησε στους αστυνομικούς ότι είχε γεννήσει μόνη της τα έξι παιδιά και κάθε φορά τα έπνιγε "βάζοντας το χέρι της πάνω στο πρόσωπό τους για να μην μπορούν να αναπνεύσουν". Τα δύο από τα μωρά είχαν επίσης στραγγαλιστεί με κορδόνι. Στη συνέχεια τα έβαζε σε πλαστικές σακούλες και τα έκρυβε στο υπόγειο. Ο πρώην σύντροφος της γυναίκας, με τον οποίο απέκτησε τα πέντε από τα έξι παιδιά γνώριζε τι συνέβαινε και αναμένεται να του ασκηθεί δίωξη επειδή δεν κατήγγειλε τα εγκλήματα και βοήθησε στην απόκρυψη των πτωμάτων. Το ζευγάρι είχε αποκτήσει άλλο ένα παιδί, ηλικίας σήμερα 11 ετών. Ο δεύτερος σύντροφος της Σελίν, με τον οποίο συζούσε εδώ και ενάμιση χρόνο, είναι ο πατέρας του έκτου παιδιού που γεννήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ωστόσο δεν θα διωχθεί ποινικά επειδή αυτός ήταν που ενημέρωσε την αστυνομία όταν έκανε τη μακάβρια ανακάλυψη. </em>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-8369417870073832372007-11-25T06:20:00.000-08:002007-11-25T10:26:47.673-08:00ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXwtllCdw3fOB8xQ6zB0BvtMhvcy0Zt5rrseZzE-BlgGCj0J3fzb_xheZbZ685zpBhUQETkluKG1ntjxbr8OsJlz_1KxRDTLCvAhjEYbpd0HnInDvkNJVA0uhjBhhs0g0OEajH/s1600-h/25112007070.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5136783696832675682" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXwtllCdw3fOB8xQ6zB0BvtMhvcy0Zt5rrseZzE-BlgGCj0J3fzb_xheZbZ685zpBhUQETkluKG1ntjxbr8OsJlz_1KxRDTLCvAhjEYbpd0HnInDvkNJVA0uhjBhhs0g0OEajH/s320/25112007070.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:130%;color:#000000;">Περίμενα καιρό να αναρτήσω αυτό το ποστ μετά από πρόσκληση της φίλης </span><a href="http://faeladi.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;color:#000000;">Julia_dream </span></a><span style="font-size:130%;color:#000000;">αλλά μετά τα χτεσινά ψώνια δεν μπορούσα να μην το κάνω. Σας παρουσιάζω λοιπόν τα πιο αγαπημένα αντικείμενα που διαθέτω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου. Αγοράσαμε δειλά δειλά δυο σαλιαρίτσες που γράφουνMy heart belongs to mama και my heart belongs to papa, δυο εσωτερικά φανελάκια, καθώς και καλτσάκια με αγελαδίτσες. Επιφυλλασόμαστε και για τα υπόλοιπα μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων. Φιλάκια:)</span><br /></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div></div>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-72862278354174740622007-11-21T10:40:00.000-08:002007-11-21T10:49:45.211-08:00ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑ<span style="font-size:130%;">Ο μέσος μαθητής ξοδεύει 90 λεπτά κάθε βράδυ για να κάνει τα μαθήματά του. Ο χρόνος διανέμεται ως εξής:</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">15 λεπτά</span> ψάχνει να βρει τι ακριβώς έχει βάλει ο δάσκαλος για το σπίτι.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">11 λεπτά</span> τηλεφώνημα σε συμμαθητή για να του πει τι έχουν για το σπίτι.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">23 λεπτά</span> εξηγεί στους γονείς του γιατί ο δάσκαλος είναι κακός και δεν νοιάζεται για τα παιδιά αφού τους βάζει πολλά για το σπίτι.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">8 λεπτά</span> στο μπάνιο για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες πριν ξεκινήσει.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">10 λεπτά</span> να ετοιμάσει ένα σνακ για να πάρει στο δωμάτιο του.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">7 λεπτά</span> για να κάνει ένα γρήγορο ζάπιγκ.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">6 λεπτά</span> λέει στους γονείς ότι ο δάσκαλος ποτέ δεν εξηγεί τι ακριβώς θέλει να κάνουν στο σπίτι.</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">10 λεπτά</span> κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και περιμένει την μαμά ή τον μπαμπά να τελειώσουν τα μαθήματά του!</span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-44793843915850188572007-11-04T01:20:00.000-07:002007-11-04T02:06:58.753-08:00ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9-a4reIJhigxNi0XhN6LStY99-QaLzoBt5ZioE0yObF1D1MvHik5EMmJLXw-2JRMPueNA-J5lL7JqQRJwvM3ZQ_U4zdAeDBvOtE2kI9_UO-kjM3Z7KDkmeaiVoAyt9UMfY8Hf/s1600-h/p406.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5128924170272889714" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9-a4reIJhigxNi0XhN6LStY99-QaLzoBt5ZioE0yObF1D1MvHik5EMmJLXw-2JRMPueNA-J5lL7JqQRJwvM3ZQ_U4zdAeDBvOtE2kI9_UO-kjM3Z7KDkmeaiVoAyt9UMfY8Hf/s320/p406.gif" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:georgia;color:#990000;"></span></div><br /><div><span style="font-family:georgia;color:#990000;"></span></div><br /><div><span style="font-family:georgia;color:#990000;"></span></div><br /><div><span style="font-family:georgia;color:#990000;">Να ζήσεις μπλοκάκι και χρόνια πολλά, μεγάλο να γίνεις με άσπρα μαλλιά....λαλαλαλλλα</span></div><br /><div></div><br /><div><span style="color:#663333;">Το μπλοκ μου λοιπόν έκλεισε προχτές ένα χρόνο ζωής. Εγώ ως συνήθως δεν το πήρα είδηση! Σήμερα που μπήκα λίγο το πρωί το θυμήθηκα.....Οπως θυμήθηκα και την πρώτη φορά που αποφάσισα να μπλοκάρω. Εψαχνα θυμάμαι κάτι στο διαδίκτυο και έπεσα πάνω σε κάποια ξένα μπλοκς. Διάβασα λίγο και ξετρελλάθηκα με την αμεσότητα των θεμάτων. Λέω, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει κάτι παρόμοιο και στα ελληνικά. Λίγο χρειάστηκε να ψάξω, τα βρήκα όλα μαζεμένα μόλις έβαλα στον γούγλη 'ελληνικά μπλοκς΄! Διάβαζα για λίγο καιρό, έβαλα και μερικά σχόλια ως ανώνυμη..........και αυτό ήταν. Αποφάσισα να μπλοκάρω! Δεν ήθελα όμως να γράψω κάτι προσωπικό στην αρχή, έτσι αποφάσισα να γράφω μόνο τις εμπειρίες μου από την τάξη και τους μαθητές μου. Αυτό στην αρχή, γιατί μετά.............το μπλοκ ξεπέρασε τη φοβία του και άρχισε να καταγράφει εντελώς προσωπικά δεδομένα. Στο πρώτο κιόλας ποστ </span><a href="http://apotinedra.blogspot.com/2006/11/blogs.html"><span style="color:#663333;">http://apotinedra.blogspot.com/2006/11/blogs.html</span></a><span style="color:#663333;"> είχα σχόλιο από κάποιο ανώνυμο που μου ευχόταν 'καλή αρχή'. Με διαβάζουν λέω, και τρομοκρατήθηκα. Στο δεύτερο όμως ποστ που δεν είχα κανένα σχόλιο, απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια. Από κει και πέρα, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. </span></div><br /><div><span style="color:#663333;"></span></div><br /><div><span style="color:#663333;">Εγραφα για τους μαθητές μου, για την τάξη μου και διάφορα άλλα άσχετα ενώ μέσα μου με έτρωγε η αγωνία και ο καημός για το προσωπικό μου πρόβλημα, που λίγο ή πολύ όλοι γνωρίσατε...........Ημουν σε φάση εξωσωματικής, πονούσα σωματικά και ψυχικά για πολλοστή φορά, αλλά εδώ έβρισκα διαφυγή. Ωσπου σε κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο. Αποφάσισα να γράψω για το πρόβλημα μου. Ηταν το Σάββατο 10/2/2007 όταν είχαμε ήδη μάθει τα αποτελέσματα μια ακόμα αποτυγχεμένης μας προσπάθειας. Περάσαμε το σ/κ μας σε ένα καναπέ σιωπηλοί, δακρύζοντας. Αρχίσαμε να χάνουμε τον έλεγχο, κάπου μέσα μας τα βάλαμε κάτω, είχαμε πια κουραστεί. Αναψα το λάπτοπ και άρχισα να εκφράζω τα συναισθήματά μου. </span><a href="http://apotinedra.blogspot.com/2007/02/blog-post_10.html"><span style="color:#663333;">http://apotinedra.blogspot.com/2007/02/blog-post_10.html</span></a><span style="color:#663333;"> Αυτό ήταν, ένιωθα ήδη καλύτερα μόλις τέλειωσα. Οταν ξαναμπήκα είχα συγκεντρώσει γύρω στα 17 σχόλια, ανάμεσα σε αυτά κάποια από ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα.......Πήρα θάρρος και άρχισα από τότε να καταγράφω όλες τις θεραπείές και όλες τις προσπάθειες, και κάθε φορά που έμπαινα, τα σχόλια σας με συγκινούσαν. Ηταν ένα είδος διαφυγής και ψυχανάλυσης μαζί.</span></div><br /><div><span style="color:#663333;"></span></div><br /><div><span style="color:#663333;">Ολα αυτά μέχρι τις 4 Ιουνίου, όταν μάθαμε ότι είμαι έγκυος. Το ποστ αυτό </span><a href="http://apotinedra.blogspot.com/2007/06/blog-post_04.html"><span style="color:#663333;">http://apotinedra.blogspot.com/2007/06/blog-post_04.html</span></a><span style="color:#663333;"> γράφτηκε στις 5.30 το πρωί μετά από μια νύχτα που ελάχιστα κλείσαμε μάτι. Βλέπετε ήταν πολύ ανέλπιστο αυτό που είχε συμβεί..........Σε αναμονή της επόμενης εξωσωματικής που θα γινόταν τον Ιούλιο, μας πρότεινε ο γιατρός να μην καθήσουμε με χέρια δεμένα, να κάνουμε μια προσπάθεια με σπερματέγχυση, με πολύ λιγότερες βέβαια πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό ήταν, πέτυχε. Τότε ήταν που στήσαμε τρελό πανηγύρι σε αυτό το μπλοκ! Ανθρωποι από όλη την Ελλάδα και Κύπρο άφηναν συγχαρητήρια σχόλια! Δεν πίστευα ότι με διάβαζε τόσος κόσμος!</span></div><br /><div><span style="color:#663333;"></span></div><br /><div><span style="color:#663333;">Τώρα, λίγους μήνες μετά, η αλήθεια είναι ότι το μπλοκ τόχω παρατήσει λίγο γιατί με το κτίσιμο του σπιτιού και τις ετοιμασίες για τον ερχομό του μωρού, δεν βρίσκω και πολύ χρόνο, παρόλο που προσπαθώ! Αυτό που στενοχωριέμαι τις περισσότερες φορές, είναι που δεν απαντώ σε όλα τα σχόλια, παρόλο που πάντοτε τα διαβάζω και χαμογελώ............</span></div><br /><div><span style="color:#663333;"></span></div><br /><div><span style="color:#663333;">Αυτό λοιπόν ήταν και το δικό μου ταξίδι στην μπλοκόσφαιρα μέχρι σήμερα. Ελπίζω να συνεχίσω τις περιπλανήσεις για καιρό ακόμα.............Σας φιλώ!</span></div>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-44409841025892212402007-10-31T11:38:00.000-07:002007-10-31T12:24:54.606-07:00Ο ΤΟΙΧΟΣ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ<span style="font-size:130%;color:#000000;">Φτάνουμε το πρωί με τον πάπη στο καινούριο σπιτάκι, που πληροφοριακά ακόμα δεν τέλειωσε, και βλέπουμε απέξω το αυτοκίνητο του πογιατζή. Επιτέλους, λέμε, αποφάσισε να έρθει. Αμ δε! Μέσα βρίσκουμε τον αλλοδαπό υπάλληλο να βάφει τους τοίχους του σαλονιού...........πορτοκαλί ανοικτό! Μετά από το πρώτο σοκ, μας έπιασε και ένα νευρικό γέλιο, πάει τους χάσαμε θα είπε το παλλικάρι στην σκαλωσιά, του λέει ο πάπης να σταματήσει για να μιλήσουμε με το αφεντικό του.<br /><br /><em>"Μάστρο όι δαμέ</em>," μας λέει με σπαστά ελληνικά.<br /><em>"Μάστρο όι δαμέ αλλά το σπίτι εκάμετε το όπως το καπαρέ! Που εν ο μάστρος;"</em> (οεο;;)<br /><em>"Τηλεφωνήσω μάστρο έρτει</em>"<br /><em>"Ατε να δουμε, πιάστον."</em><br />Πιάννει τον τζε δια μας τον.<br /><em>"Ρε κουμπάρε μα ινταλως εκάμετε έτσι το σπίτι οπως το νηπιαγωγείο;"</em> (ο πάπης κράτησε επίπεδο, δεν είπε καπαρέ)<br /><em>"Αφού είπετε μου ότι θέλετε φωτεινά χρώματα." </em><br /><em>"Φωτεινά χρώματα οι παναήριν." </em><br /><em>"Να σας τους βάψω άσπρους όπως τους βάφει ο κόσμος ούλλος;"</em> (Τζε τα νοσοκομεία)<br />Εγώ μεταξύ μας ταχα ηδη βάψει μαύρα.<br /><em>"Οι ρε κουμπάρε, εν μας αρέσκουν τα ασπρα." </em><br /><em>"Ε ινταμπου θελετε καλω;;"</em><br />"<em>Φέρτον κατάλογο σου να δούμε."</em><br /><em>"Ε καλά, που εφτομάς πιον!"</em><br /><br />Μάλλον πάει και αυτός ο μήνας......πάλι δεν θα μετακομίσουμε. Ελπίζω μόνο αυτό να γίνει σύντομα για να προλάβω να ετοιμάσουμε και το παιδικό δωμάτιο εγκαίρως, πριν η κοιλιά φτάσει στο στόμα!</span>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-36999269.post-63244439710928332732007-10-25T00:08:00.000-07:002007-10-25T00:14:22.686-07:00ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ ΜΙΚΡΗ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPN81_CWK7mKAtZa6DuWtOVix3jnjbsYbzx2CXUULwiFI86S0njwrrICPKEcyYfcbNKnWDNf7gEY2brfcV1-Owsvz2hcK3oI3-7d-xiYoUjbG2EiJeA3ljwV8CKR6uiZ9QOJqj/s1600-h/1012-033-23-1086.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125169099813270418" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPN81_CWK7mKAtZa6DuWtOVix3jnjbsYbzx2CXUULwiFI86S0njwrrICPKEcyYfcbNKnWDNf7gEY2brfcV1-Owsvz2hcK3oI3-7d-xiYoUjbG2EiJeA3ljwV8CKR6uiZ9QOJqj/s320/1012-033-23-1086.gif" border="0" /></a><br /><div></div><div></div><div></div><div></div><div><span style="font-size:130%;color:#cc6600;">Χτες το μεσημέρι ένα από τα πιο αγαπημένα μου άτομα έγινε μανούλα σε ένα νοσοκομείο στα Γιάννενα. Το αγοράκι της άργησε λίγο να βγει, βαριόταν ίσως την διαδικασία, αλλά ευτυχώς όλα καλά.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;color:#cc6600;">Μικρή μου, μακάρι να μπορούσα να είμαι εκεί. Η σκέψη μου κοντά σας. Αγωνιώ να γεννηθεί και ο δικός μας μικρουλης και τα δυο τους να γίνουν καλά φιλαράκια. ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ!!!</span></div>APOTINEDRAhttp://www.blogger.com/profile/15819618005665698972noreply@blogger.com10