Tuesday, November 21, 2006

ΠΟΝΑ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Το τηλέφωνο κτύπησε κατά τις έντεκα ψες.

- Θεία, να έρτω να κοιμηθώ μαζί σας?
Αμέσως κατάλαβα.
- Γιατί γλυκιά μου? Τι έγινε πάλι?
- Τα ίδια. Φωνάζουν, βρίζουν και με ξύπνησαν. Αύριο γράφω διαγώνισμα.
- Ντύσου κ έρχομαι. Πάρε κ τα βιβλία σου.
- Έλα γλήορα.

Την ηρέμησα, ήπιαμε μια ζεστή σοκολάτα και της έστρωσα στον καναπέ. Το πρωί την πήγα στο σχολείο ήρεμη εξωτερικά, από μέσα μόνο αυτή ξέρει! Μου έδωσε ένα φιλί την ώρα που κατέβαινε από το αυτοκίνητο και μου είπε ευχαριστώ.

Τι ευχαριστώ μου λες ψυχή μου? Μακάρι να μπορούσα να σε κρατήσω μέχρι να μεγαλώσεις αρκετά και να ανοίξεις τα φτερά σου μόνη σου. Μακάρι να μπορούσα να σου προσφέρω αυτή τη ζεστή αγκαλιά και την ηρεμία που τόσο έχεις ανάγκη. Μακάρι να ήταν όλα διαφορετικά.

Γιατί ρε θεία εν είναι αγαπημένοι σαν εσένα τζε το θείο?

Έννεν αγαπημένοι σαν εμένα τζε το θείο διότι εγώ κ ο θείος δεν παρασυρθήκαμε από ένα πάθος και να παντρευτούμε πριν καν μπούμε στα 18. Εγώ και ο θείος σπουδάσαμε, ζήσαμε φοιτητική ζωή, κάναμε τα όνειρα μας πραγματικότητα, σταθήκαμε στα πόδια μας και στα 28 μας, αφού είμασταν ήδη μαζί 8 χρόνια, τότε παντρευτήκαμε.

Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Τα άλλαξα κάπως.
-Ότι και να γίνεται, να ξέρεις ότι εσένα σε αγαπούν πολύ πολύ. Απλώς έχουν προβλήματα μεταξύ τους.
-Γιατί δε χωρίζουν?

Για σένα, ήθελα να της πω αλλά δε μου βγήκε. Εξάλλου γιατί να τη φορτώσω με άλλο ένα άγχος?

3 comments:

Fibi said...

Είναι καλό να έχει μια θεία σαν και σένα, ένα στήριγμα, κάποια στιγμή θα καταλάβει γιατί δεν χωρίζουν και με την υποστήρηξή σου θα πάνε όλα καλά.

APOTINEDRA said...

Καμιά φορά νιώθω και γω τόσο αδύναμη να τη στηρίξω, σκέφτομαι πάντα αν ότι κάνω είναι σωστό. Βέβαια ξέρει ότι εγώ και ο θείος της θάμαστε ΠΑΝΤΑ εκεί γι αυτήν αλλά νομίζω ότι η φουρτούνα που κρύβει μέσα της δε θα αργήσει να ξεσπάσει.

sexandthenotsuchabigcity said...

Πολλά σπαστική τούτη η παραίσθηση που έχουν ορισμένοι ότι αν μένουν μαζί για τα παιδιά και τους έχουν να τσακώνονται όλη μέρα είναι καλύτερα από το να χωρίσουν.

Εγώ όταν νοιώθω ότι κανείς μεγάλος δεν με καταλαβαίνει, πάντα στον αδερφό της μάμας μου πάω. Αυτός έχει πάντα χώρο να με καταλάβει. Και ο γιος του, όταν δεν νοιώθει καλά, εμένα θα πιάσει τηλέφωνο, ακόμα και όταν είμαι στην Αγγλία. Ή θα τηλεφωνήσει της θείας και του θείου αν μπορεί να πάει λίγο στο σπίτι μας. Οι σχέσεις αυτές είναι αμφίδρομες, ξεπληρώνονται συνέχεια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι το σύστημα που ανέπτυξε η αγάπη για αλληλοϋποστήριξη. Όλοι την χρειαζόμαστε κάποτε.