ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΔΡΑ

Σήμερα είχαν διαγώνισμα και καθόμουν στην έδρα και τους παρακολουθούσα ενώ έγραφαν. Παρατήρησα λοιπόν ότι, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, η τάξη είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας.
Μπροστά μπροστά κάθονταν τα 'σπασματάκια' της τάξης. Ξέρετε, αυτά που είναι η χαρά του δασκάλου, που πάντα ψηλώνουν χέρι πρώτα, και που συνήθως φοράνε γιαλιά. (3 από τους 4 στην πρώτη σειρά φοράνε γιαλιά). Τους φαντάστηκα να μεγαλώνουν, να σπουδάζουν (γιατί οι συγκεκριμένοι σίγουρα θα σπουδάσουν) και να γίνονται στελέχη εταιρειών ή δημόσιοι υπάλληλοι, να κτίζουν ένα σπίτι από αυτά που είναι όλα τα ίδια και να ζήσουν τη συμβιβασμένη ζωή τους αυτοί καλά και μεις καλύτερα.

Στην πιο πίσω σειρά κάθονται οι άνετοι, εξίσου καλοί μαθητές αλλά καθόλου nerds. Κάνουν βλακείες, λένε αστεία και τους χαίρομαι γιατί είναι πανέξυπνοι και σπιρτόζοι. Αυτούς τους φαντάζομαι φοιτητές για πολλά χρόνια, να χρωστούν μαθήματα, αλλά στο τέλος να τα καταφέρνουν και να πετυχαίνουν. Πολλοί από αυτούς δεν θα επιστρέψουν ποτέ πίσω, κάποιοι άλλοι που θα έρθουν θα ψάχνονται για πολύ καιρό πριν κατασταλάξουν.

Πίσω πίσω κάθονται οι περιπτωσάρες. Αυτοί που πρέπει να πεις κάτι δέκα φορές πριν το καταλάβουν, αυτοί που χρειάζονται ενίσχυση αλλά που ούτε οι ίδιοι ούτε οι γονείς τους την αποδέχονται. Αυτοί είναι τα εργατικά χέρια του μέλλοντος, μάλλον θα καταλήξουν σε κάποια τεχνική σχολή και θα γίνουν καλοί τεχνίτες για το καλό όλων μας.

Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά εντοπίζω τον πονηρό, τον 'μαφία' που μόλις γυρίσω από την άλλη ξέρω ότι θα ρίξει μια ματιά στην κόλλα του διπλανού του, την μοιραία γκόμενα που από τώρα παίζει τα αγόρια στα δάκτυλά της με τα καμώματά της και το αιώνιο θύμα, άλλως 'κακομάζαλο' αυτόν που καταγγέλλει συνέχεια ότι τον κλωτσούν/χτυπούν/κακοποιούν.

Δεν ξέρω σε τέτοια ηλικία πώς βλέπουν το ένα το άλλο, αλλά αν κάτσω τώρα να θυμηθώ τα δικά μου μαθητικά χρόνια και τους δικούς μου συμμαθητές, δεν νομίζω να πέφτω και πολύ έξω!