Friday, April 13, 2007

ΣΠΙΤΟΚΑΛΥΒΑΚΙ


Πατρικό σπιτάκι για τρεις γενιές το σπιτάκι στο χωριό φιλοξενεί πλέον την τελευταία απ'ότι φαίνεται κάτοικό του. Γερασμένη μορφή η γιαγιά, τριγυρνά με δυσκολία από το ένα δωμάτιο στο άλλο , το τακ τακ από το μπαστουνάκι της είναι ο μοναδικός ήχος που ακούγεται πια εκεί μέσα.....

Κάποτε το σπιτάκι αυτό έσφυζε από ζωή, τόσοι και τόσοι μεγάλωσαν εκεί μέσα, οι περισσότεροι από αυτούς τώρα επιστήμονες σε κάθε άκρη της γης. Το μαρτυρούν πάνω στους τοίχους φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, μαυρόασπρες οι περισσότερες, που απεικονίζουν τα παιδιά, τα εγγόνια και τέλος τα δισέγγονα σε στιγμές ευτυχίας. γάμους, αρραβώνες, βαφτίσια....Από την άλλη πλευρά, τα απολυτήρια του λυκείου για όλα τα παιδιά της γιαγιάς, ήταν τόσο περήφανη κάθε φορά που κάποιος από τα έξι της αγόρια αποφοιτούσε από το λύκειο.

Η κουζίνα μικροσκοπική, στην γωνιά δεσπόζει η παραδοσιακή 'νιστιά', το αυτοσχέδιο τζάκι που δεν σβήνει σχεδόν ποτέ, γιατί στα βουνά πάντα κάνει μια σχετική ψυχρούλα, και τα κόκκαλα της γιαγιάς είναι πια γέρικα τα καημένα! Παλιά όταν τα παιδιά ήταν μικρά, ο παππούς, βοσκός στο επάγγελμα, έφερνε τα πρόβατα από τη βοσκή και έπρεπε να τα μεταφέρει στο στάβλο που βρισκόταν στο πίσω μέρος του σπιτιού....για το οποίο όμως η πρόσβαση και η μόνη δίοδος ήταν μέσα από το σπίτι. Έτσι λοιπόν, κατά το βραδάκι, μόλις ακουγόταν το σύνθημα 'όλοι στα δωμάτια', τα παιδιά έτρεχαν στο σπίτι, οι πόρτες των δυο δωματίων έκλειναν, και τα ζώα έκαναν παρέλαση στο σαλόνι μέχρι να φτάσουν στην πίσω αυλή......Το σπιτάκι μύριζε μόνιμα προβατίλα......Ποτέ η γιαγιά δεν χρειάστηκε ν'αγοράσει γάλα η 'χαλλούμι' από τον μπακάλη. Τώρα τόχει πια παράπονο που στα 80 της χρειάζεται να τα παίρνει όλα έτοιμα, συσκευασμένα!

Τα φαντάσματα του παρελθόντος βρίσκονται παντού. Μόλις διαβείς το παραδοσιακό ξωπόρτι, με την συλλεκτική κατά τη γνώμη μου πόρτα, νιώθεις πως ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί μέσα, μπροστά από τον μεγάλο φούρνο στην αυλή, εκεί όπου τα Χριστούγεννα και το Πάσχα μοσχοβολούσαν τα κουλούρια.....εκεί μπροστά από το πατητήρι στην αυλή, που γινόταν γιορτή κάθε φορά που θα έβγαζαν κρασί από το σταφύλι!

Τώρα το σπιτάκι είναι πια το εξοχικό για όλους . Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει καθόλου ανέσεις, όμως το γεγονός ότι η γιαγιά μένει ακόμα εκεί, το κάνει πόλο έλξης για όλα τα παιδιά και τα εγγόνια της που τουλάχιστον μια φορά το χρόνο ανεβαίνουν εκεί για διακοπές. Όταν φύγει η γιαγιά δεν γνωρίζω τι θ'απογίνει το σπιτάκι, άνκαι μια άσχημη υποψία την έχω....

10 comments:

Julia_Dream said...

Τέτοια σπιτοκαλυβάκια είναι ζεστά με την παρουσία της γιαγιάς.

Εύχομαι να μη γίνει αυτό που υποψιάζεσαι και να κάνεις πολλές ακόμη διακοπές του Πάσχα εκει! :-)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Κυρία, κυρία,
μας ανοίξατε πληγές...Περίεργο πράγμα, να τα λατρεύουμε αυτά τα σπιτοκαλυβάκια.Πόση νοσταλγία...

Εμάς ήταν πλινθόκτιστο. Τώρα, μόνο το πηγάδι έμεινε.

Αλήθεια, ανάλατο τυράκι φτιάχνατε τότε;
Γυρίζουμε με το Γλάρο σε απίθανα σημεία για να βρούμε.

Psipsinel said...

poli omorfi perigrafi

Anonymous said...

Αυτες οι γωνιες πρεπει να μενουν. Ειναι η ιδια η ιστορια Κρυβουν αγαπες,χαρες, λυπες ολη την ζωη .
Την καλημερα μου με εφερες πισω και μενα σε ενα αλλο σπιτι πατρικο του πατερα μου
Γιωτα

Nobody said...

Ωραίες οικόνες. Thanks

Nobody said...

**εικόνες!! (συγγνώμη ταξίδευα όλο το βράδυ και κοιμάμαι όρθια!)

APOTINEDRA said...

@julia_dream
Και γω το ελπίζω. Είναι καταπληκτικά εκεί πάνω!

@φύρδην-μίγδην
"Εμάς ήταν πλινθόκτιστο"
Να υποθέσω ότι το δικό σας σπιτοκαλυβάκι δεν υπάρχει πιά, ε;
Αν εννοείς την αναρή (ανάλατο τυράκι) είναι κάτι σαν τη μυζήθρα την ελληνική. Κάποτε η γιαγιά έφτιαχνε τέλεια αναρή! Τώρα πια και αυτή από το εμπόριο!

@psipsinel
Ευχαριστώ:)

@Giota
Πραγματι Γιώτα μου, αυτές οι γωνιές κρύβουν πολλή ζεστασια και γλυκές αναμνήσεις!

@nobody
Δεν πειράζει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
Καλωσόρισες!

Anonymous said...

καλώς την Χωρκανούλα μου...πολλά πολλά σματςςςςςςςςςςςςςςςςςςς

APOTINEDRA said...

Γεια σου χωρκανούλλα! Χρόνια σου πολλά!!

Anonymous said...

Και το πατρικό του πατέρα μου που ήταν πλινθόκτιστο δεν υπάρχει πια , ήταν τόσο όμορφο με την ξύλινη βεράντα στον πρώτο όροφο και τις δύο κρεβατοκάμαρες κάτω το χαγιάτι όπως το έλεγαν με την κουζίνα και την αποθήκη…έμεινε μόνο η ανάμνηση.