ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΟΥΝ - Μερος Α'

Αργά η γρήγορα εγώ και ο πάπης μου θα μετακομίσουμε στο δικό μας άνετο σπιτάκι. Με τη μετακόμιση μας θα κλείσει οριστικά το κεφάλαιο της περιπλάνησης μας στα διάφορα ενοικιαζόμενα 'καταλύματα΄(δεν μου βγαίνει να τα ονομάσω όλα σπίτια γιατί δεν ήταν). Το τελευταίο μας διαμέρισμα, ανκαι το καλύτερο σε κατάσταση, βρίσκεται σε πυκνοκατοικημένη περιοχή. Σκεφτόμουν πρόσφατα ότι όταν μετακομίσω κάποια πράγματα από αυτό το μέρος θα μου λείψουν σίγουρα, ενώ κάποια άλλα δεν θα τα πεθυμήσω ποτέ. Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Η γιαγιά του κάτω ορόφου όταν πάει για κατούρημα στις 3 το πρωί και παίρνει μαζί της τα μισά έπιπλα του υπνοδωματίου.

Το face control της γειτόνισσας που ελέγχει ποιός μπαίνει, ποιός βγαίνει και πόσο μένει. Όταν η μάνα μου ήταν εγχειρισμένη και δεν μπορούσε να έρθει, με ρώτησε αν είχαμε τσακωθεί και γι'αυτό 'δεν την έβλεπε τώρα τελευταία'.

Το γεγονός ότι όταν μαγειρεύουν οι δίπλα, οι μυρωδιές μπαίνουν και στο δικό μου το σπίτι, ειδικά κάτι Κυριακές μεσημέρι που εμείς μολις έχουμε ξυπνήσει ενώ η σούβλα του ισογείου έχει ήδη ψηθεί και σπάει ρουθούνια.

Οι από κάτω που μας φέρνουν πάνω τα ρούχα που έπεσαν στην βεράντα τους ενώ ήταν απλωμένα. (ενίοτε και εσωρουχα). Μάλλον θα ξέρουν μέχρι τώρα ότι ο πάπης έχει ιδιαίτερη προτίμηση σε μαύρα και μπλου μποξεράκια!

Οι μουσικές προτιμήσεις της έφηβης γειτόνισσας που άκουγε από Εφη Θώδη μέχρι Έμινεμ τις πιο 'κατάλληλες ώρες'.

Το νερό του ντους που έσταζε σαν ψιχάλες........Εγώ θέλω την πίεση του νερού να μου σπάζει τα κόκκαλα που λέει ο λόγος!

Το στενό δρομάκι που οδηγούσε στον χώρο στάθμευσης της πολυκατοικίας και ήταν ο κύριος λόγος που το αυτοκίνητό μου έχει γδαρσίματα και από τις δύο πλευρές (πάπη τώρα το διαβάζεις, ξέρω ότι σου είπα ότι δεν γνωρίζω πώς έγιναν:)