ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Χτες βράδυ βρεθήκαμε με μεγάλη παρέα στο σπίτι κάποιων φίλων. (Ναι, επιστρέψαμε πίσω στη ζωή μας τώρα τελευταία). Ημασταν γύρω στα 8 ζευγάρια, τα περισσότερα από αυτά με παιδάκια καθώς και 2 εγκυμονούσες. Ενα ζευγάρι μόνο χωρίς μωράκι. Μετά το φαγητό, η συζήτηση στράφηκε αναπόφευκτα στον τομέα 'παιδιά'. Μου προκαλούν άγχος αυτού του είδους οι συζητήσεις, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν πάει καιρός από τότε που έψαχνα μέρος να κρυφτώ για να τις αποφύγω. Οσο η συζήτηση προχωρούσε, ένιωσα ότι κάτι δεν ήταν σωστό, και αμέσως θυμήθηκα ότι η κοπέλα που ήταν στην παρέα χωρίς παιδάκια ήταν γύρω στα τέσσερα χρόνια παντρεμένη και ίσως να ήταν και αυτή στην προσπάθεια ν'αποκτήσει ένα, ποιός ξέρει; Και επειδή ξέρω την κατάληξη αυτών των συζητήσεων από πρώτο χέρι, μόλις έπεσε στο τραπέζι η ερώτηση βόμβα, 'εσείς πότε θα κάνετε παιδάκι;' πάγωσα. Μπήκα στη θέση της και ένιωσα σαν όλες εκείνες τις φορές που δεν είχα καμιά απάντηση να δώσω, που το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελώ και να λέω, θα γίνει και αυτό σιγά σιγά, ενώ οι άλλες να επιμένουν να γίνει το συντομότερο γιατί σαν το μητρικό συναίσθημα δεν έχει άλλο. Αμέσως προσπάθησα να στρέψω αλλού τη συζήτηση, συγκεκριμένα σχολίασα ένα φωτιστικό της οικοδέσποινας το οποίο έχω ξαναδεί δεκάδες φορές, άστοχο αλλά έπιασε, και η συζήτηση στράφηκε αμέσως σε οικιακούς εξοπλισμούς. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά νομίζω το κορίτσι αναστέναξε με ανακούφιση......

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων έχω έρθει αντιμέτωπη με πάρα πολλές περιπτώσεις ρατσισμού. Η υπογονιμότητα είναι ακόμα ένα θέμα ταμπού στην κοινωνία μας. Οσο και αν το παίζουμε μοντέρνοι και εξελιγμένοι, είναι κάποια θέματα που μας παίρνουν πίσω στον μεσαίωνα. Το ζευγάρι χωρίς παιδιά είναι δακτυλοδειχνούμενο ακόμα και αν έχει καταφέρει χίλια άλλα πράγματα στη ζωή τους, ακόμα και αν έχει κτίσει μια καριέρα ζηλευτή. Η πιο συνηθισμένη ατάκα είναι αυτη που όταν την ακούω μου σηκώνεται η τρίχα: 'Τι να τα κάνουν όλα αυτά; Θα τα πάρουν μαζί τους; Για ποιον δουλεύουν αφού δεν έχουν κανένα να τους κληρονομήσει;"

Το χειρότερο βέβαια που άκουσα τις τελευταίες μέρες, μου το έιπε εμπιστευτικά μια φίλη που ήταν μάρτυρας του περιστατικού αυτού στην δουλειά της. Στο συγκεκριμένο γραφείο, δυο συναδέλφισσες τσακώθηκαν έντονα σχετικά με κάποια εργασιακά ζητήματα. Η μια από αυτές, μάνα 5 παιδιών, γυρνά και λέει πικρόχολα στην άλλη που προσπαθεί συνεχώς η κοπέλα με εξωσωματικές αλλά ακόμα να τα καταφέρει: 'Τολμάς να μιλάς εσύ που ούτε ένα μωρό δεν κατάφερες ακόμα να κάμεις; Εγώ τουλάχιστον έκανα πέντε"!!!!!

Κάποιες φορές μιλάμε χωρίς να σκεφτούμε. Και η αλήθεια είναι ότι όταν δεν έχεις ζήσει κάτι, αδυνατείς να το κατανοήσεις. Το θέμα είναι να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και τουλάχιστον να μην λες παραπάνω κουβέντες. Η δική μου εμπειρία μου έχει διδάξει ότι τίποτε τελικά δεν είναι αδύνατον στην εποχή που ζούμε, η ιατρική πλέον κάνει θαύματα, και αργά η γρήγορα όλες οι γυναίκες θα μπορέσουν να γίνουν μάνες. Απλά θέλει και αυτό τον χρόνο του............