Ο ΤΟΙΧΟΣ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

Φτάνουμε το πρωί με τον πάπη στο καινούριο σπιτάκι, που πληροφοριακά ακόμα δεν τέλειωσε, και βλέπουμε απέξω το αυτοκίνητο του πογιατζή. Επιτέλους, λέμε, αποφάσισε να έρθει. Αμ δε! Μέσα βρίσκουμε τον αλλοδαπό υπάλληλο να βάφει τους τοίχους του σαλονιού...........πορτοκαλί ανοικτό! Μετά από το πρώτο σοκ, μας έπιασε και ένα νευρικό γέλιο, πάει τους χάσαμε θα είπε το παλλικάρι στην σκαλωσιά, του λέει ο πάπης να σταματήσει για να μιλήσουμε με το αφεντικό του.

"Μάστρο όι δαμέ," μας λέει με σπαστά ελληνικά.
"Μάστρο όι δαμέ αλλά το σπίτι εκάμετε το όπως το καπαρέ! Που εν ο μάστρος;" (οεο;;)
"Τηλεφωνήσω μάστρο έρτει"
"Ατε να δουμε, πιάστον."
Πιάννει τον τζε δια μας τον.
"Ρε κουμπάρε μα ινταλως εκάμετε έτσι το σπίτι οπως το νηπιαγωγείο;" (ο πάπης κράτησε επίπεδο, δεν είπε καπαρέ)
"Αφού είπετε μου ότι θέλετε φωτεινά χρώματα."
"Φωτεινά χρώματα οι παναήριν."
"Να σας τους βάψω άσπρους όπως τους βάφει ο κόσμος ούλλος;" (Τζε τα νοσοκομεία)
Εγώ μεταξύ μας ταχα ηδη βάψει μαύρα.
"Οι ρε κουμπάρε, εν μας αρέσκουν τα ασπρα."
"Ε ινταμπου θελετε καλω;;"
"Φέρτον κατάλογο σου να δούμε."
"Ε καλά, που εφτομάς πιον!"

Μάλλον πάει και αυτός ο μήνας......πάλι δεν θα μετακομίσουμε. Ελπίζω μόνο αυτό να γίνει σύντομα για να προλάβω να ετοιμάσουμε και το παιδικό δωμάτιο εγκαίρως, πριν η κοιλιά φτάσει στο στόμα!