ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ.....ΙΤΑΛΙΑ!

Kαλώς ορίσατε στην Ολλανδία
της Emily Kingsley
(1987)


Συχνά μου ζητούν να περιγράψω πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες…Λοιπόν είναι κάπως έτσι…


Όταν πρόκειται να αποκτήσεις ένα μωρό, είναι σαν να σχεδιάζεις ένα τέλειο ταξίδι αναψυχής στην Ιταλία. Αγοράζεις τόμους από ταξιδιωτικούς οδηγούς και κάνεις τα τέλεια σχέδια σου…θα δεις το Κολοσσαίο, το Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου, τις γόνδολες στην Βενετία. Μπορεί ακόμα να μάθεις και κάποιες φράσεις στα ιταλικά. Όλα είναι πολύ συναρπαστικά.


Μετά από μήνες μεγάλης προσμονής η μεγάλη μέρα φτάνει. Ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου και αναχωρείς. Μετά από αρκετές ώρες, το αεροπλάνο προσγειώνεται. Η αεροσυνοδός έρχεται και σου λέει: «Καλωσορίσατε στην Ολλανδία!».


«Ολλανδία;;; τι εννοείς Ολλανδία; Εγώ είχα πτήση για Ιταλία. Όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν να πάω στην Ιταλία!!»


Όμως υπήρξε μια αλλαγή στην πτήση και προσγειωθήκαμε στην Ολλανδία. Εκεί πρέπει να μείνεις. Βέβαια το σημαντικό είναι ότι δε σε πήραν σε κάποιο απαίσιο, βρώμικο μέρος γεμάτο αρρώστιες και πείνα.


Είναι απλά ένα διαφορετικό μέρος. Έτσι αναγκάζεσαι να πας και να αγοράσεις άλλους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Και πρέπει να μάθεις μια εντελώς διαφορετική γλώσσα. Και θα γνωρίσεις ανθρώπους που ποτέ δε θα συναντούσες.


Είναι απλά ένας διαφορετικός τόπος. Οι ρυθμοί ζωής είναι πιο αργοί, λιγότερο φανταχτεροί σε σχέση με την Ιταλία. Αλλά όταν βρεθείς εκεί, αφού πάρεις μια βαθιά αναπνοή και κοιτάξεις γύρω σου… θα αρχίσεις να παρατηρείς ότι η Ολλανδία έχει ανεμόμυλους…και τουλίπες…


Αλλά όλοι όσοι ξέρεις όλο πάνε και έρχονται στην Ιταλία… και όλο λένε πόσο υπέροχα πέρασαν εκεί.. και εσύ για την υπόλοιπη σου ζωή θα λες «Ναι, εκεί θα πήγαινα και εγώ. Έτσι τα είχα σχεδιάσει...»


Και ο πόνος για αυτή την απώλεια του ονείρου ποτέ μα ποτέ δε θα φύγει. Γιατί ήταν κάτι πολύ σημαντικό για σένα η Ιταλία.


Αλλά.. αν περάσεις όλη σου τη ζωή πενθώντας επειδή δεν πήγες στη Ιταλία, δε θα μπορέσεις ποτέ να απολαύσεις αυτά τα πολύ ιδιαίτερα , τα πολύ αξιαγάπητα που έχει η Ολλανδία!


----


H Emily Kingsley ανήκει στη δημιουργική ομάδα του Sesame Street για το οποίο γράφει κείμενα από το 1970. Για τα κείμενά της έχει βραβευτεί με 12 βραβεία Emmy, ενώ έχει γράψει πάνω από 20 βιβλία.


Ο γιος της, Jason, γεννήθηκε το 1974 με σύνδρομο Down. Η Kingsley αγωνίζεται για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Αχ βρε θεία!

Έχω μια θεία. Κατακρίβειαν, έχω δυο θείες αλλά η συγκεκριμένη στην οποία αναφέρομαι είναι μοναδική στο είδος της. Είναι γύρω στα εβδομήντα αν και η ίδια ισχυρίζεται ότι είναι εξήντα πέντε και σε κάθε γενέθλια αφαιρεί ένα χρόνο αντί να προσθέτει...
Η θεία αυτή που λέτε είναι άρρωστη. Δηλαδή σχετικά άρρωστη. Νιώθει άρρωστη αλλά κανένας γιατρός δεν βρήκε ποτέ τι έχει. Πιστεύει ότι γύρω από το άτομο της, έχει στηθεί μια παγκόσμια ιατρική πλεκτάνη, για να κρύψουν αυτή την σπάνια αρρώστια που έχει. Η θεία αυτή λοιπόν είναι κατά φαντασίαν ασθενής. Όχι μόνο τώρα. Εδώ και 34 χρόνια, από τότε που την θυμάμαι είναι 'άρρωστη'. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και έμπαινα στην κουζίνα της ότι είχε δυο μπολ στον πάγκο της κουζίνας. Το ένα ήταν γεμάτο γλυκά και καραμέλες, και το άλλο ήταν γεμάτο διαφόρων ειδών και ποιοτήτων χάπια. Χαπάκια στρογγυλά, καψούλες, χάπια τεράστια, χάπια μινιατούρες, διάλεξε και πάρε ήταν η πιατελίτσα. Τα περισσότερα από αυτά δεν της τα είχαν δώσει οι γιατροί, τα έπαιρνε μόνη της από το φαρμακείο μετά που της έλεγε η τάδε γειτόνισσα ότι κάνουν για τον τάδε πόνο!
Η θεία αυτή λοιπόν εδώ και 4 δεκαετίες προσπαθεί να πείσει τους γιατρούς ότι κάτι έχει. Συχνάζει στα νοσοκομεία και οι χώροι αναμονής είναι για αυτήν κάτι σαν το σαλόνι του σπιτιού της. Την μια έχει πονοκέφαλο και υποψιάζεται ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο, την άλλη πονάει το χέρι της, μάλλον θάναι αρθριτικά, πονάει και την πλάτη, μάλλον δισκοπάθεια θάναι, και πάει λέγοντας. Ένας ατέλειωτος κατάλογος από αρρώστιες και ένα παζλ που ακόμα να συμπληρωθεί!
Μια μέρα με είδε να παίρνει ένα χαπάκι. Με ρωτά τι είναι. Για την προλακτίνη είναι θεία, έχω ψηλή προλακτίνη. Παίρνει στυλό και χαρτί και σημειώνει: Π-ρ-ο-κ-τ-ι-ν-η. Γιατί το γράφεις; της λέω. "Ετο, που θα πάω στον γιατρό την Δευτέρα, να τον ρωτήσω αν έχω τζιαι γω ποτούντην ΠΡΟΚΤΙΝΗ γιατί εν την εξανάκουσα!"
Η αδερφή μου και γω βάλαμε στοίχημα ότι αυτή η θεία θα τους θάψει όλους. Και είχαμε δίκιο. Πέρσι τέτοια εποχή έφυγε ο θείος από καρκίνο. Πονούσε ο θείος έπαιρνε μορφίνη για τον πόνο, πονούσε μαζί και η θεία. Της λέγαμε να τον παρηγορήσει λίγο, να του σταθεί στον πόνο του, μας απαντούσε, εμένα ποιος μου στέκεται που πονώ τόσα χρόνια?
Τώρα η θεία ετοιμάζεται να κάνει μια μικροεπέμβαση στο πόδι. Νάρτετε κόρη να σας δω πριν να πάω, λέει στην μάμα μου. Γιατί; Αφού ούτε καν θα σε κοιμήσουν για την εγχείρηση, της λέει. Ναι αλλά ξερω και γω αν θα αντέξω τον πόνο οξά εννά γύρω να πάω και να μεν σας ξαναδώ;

Δείξε μου τον βουλευτή σου να σου πω ποιός είσαι!!

Χωρίς να χρειάζεται να σχολιάσω οτιδηποτε, παραθέτω αυτό που διάβασα σήμερα στον φιλελεύθερο....Τα πολλα λόγια ειναι φτώχια!

"ΕΛΠΙΖΑΜΕ μόνο να ήταν αστείο, αλλά δεν ήταν. Σοβαρομιλούσε
ο άνθρωπος. Είναι υποψήφιος βουλευτής και έστειλε με SΜS πρό-
σκληση για προεκλογική συγκέντρωση γυναικών ψηφοφόρων, «για
το ταξίδι προς τη Βουλή», όπως έγραψε. Και καταλήγει: «Για τις
παρούσες θα κληρωθεί μια τσάντα louisvuitton 500 ευρώ». Μα εί-
ναι δυνατόν; Έγιναν και οι εκλογές λοταρία; Και καλά, δεν σκέφτηκε
ότι η γυναίκα που θα κερδίσει την τσάντα θα τον ψηφίσει, όλες οι
άλλες που θα χάσουν όμως και θα φύγουν από τη συγκέντρωση
στενοχωρημένες, δεν θα τον μαυρίσουν?"

Αυτά..................!!!

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΘΑΝΑΙ ΟΠΩΣ Τ΄ ΑΛΛΑ!

Λίγα χρόνια πριν, έδρα και πάπης σε καφέ/εστιατόριο/κατάστημα, να κοιτάζουν με συμπάθεια μεν, απαξιωτικά δε, μικρά παιδάκια να λούζονται τον χυμό/νερό/αναψυκτικό τους από πάνω μέχρι κάτω, να κάνουν μπουμπουλήθρες δυνατά με το καλαμάκι, να τσιρίζουν υστερικά, να ρίχνουν κάτω το τραπέζι ολόκληρο, να μαλλιοτραβούνται, να σπρώχνουν και οι γονείς να παρακολουθούν απαθείς.....και μεις να σκεφτόμαστε ότι και καλά αυτά τα παιδιά δεν έχουν ανατροφή......Και πάντα η ίδια κουβέντα, τα δικά μας παιδιά δεν θάναι όπως αυτα!!

Λόγια, λόγια, λόγια...

Τρία και μισό χρόνια μετά έδρα και πάπης σε καφέ/εστιατόριο/κατάστημα να βλέπουν τριγύρω βλέμματα συμπάθειας μεν, απαξίωσης δε, για τα ζουζούνια τους που κάνουν υστερίες γιατί θέλουν πάντα το ίδιο πράγμα ακόμα και αν υπάρχει και δεύτερο το ίδιο, που από απροσεξία σπρώχνουν κόσμο και σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους....

Εδρα λίγα χρόνια πριν.....να βλέπει κοριτσάκια ντυμένα σαν μπομπονιέρες με ροζ από πάνω μέχρι κάτω και να σκέφτεται πως όταν και αν κάνει αυτή κοριτσάκι δεν θα του βάλει ΠΟΤΕ ροζ....Λίγα χρόνια μετά, ανοίγω το ερμάρι της ζουζούνας μου και βλέπω ότι εκεί μέσα είναι ΟΛΑ ροζ, αντε και κανένα άσπρο για να σπάει την μονοτονία....δεν βαριέσαι αφού έτσι ταιριάζουν μεταξύ τους...και της πάνε πολύ!

Εδρα και πάπης έχουν βγάλει κοινό συμπέρασμα: μεγάλα λόγια μην λες....γίνε γονιός και μετά ξαναμιλούμε...

ΕΝΑ ΠΟΣΤ ΣΤΟ ΑΨΕ ΣΒΗΣΕ!

Παλε εφαα τη ζωή μου να θυμηθώ τους κωδικούς για να κάμω ανάρτηση. Μανία που την έχω τζιαι γω να βάλλω ποικιλία κωδικών....(Note to self): θα τους αλλάξω όλους να βάλω κάτι που θα το θυμάμαι....Και τελίκά μπήκα, και δεν ξέρω τι να γράψω. Νομίζω ότι από τον καιρό που σταμάτησα να μπαίνω έχουν αλλάξει πολλά στην θεματολογία των μπλοκς! Μας έχει κτυπήσει η κρίση και σε αυτό τον τομέα νομίζω! Επίσης πολλά από τα μπλοκς κάνουν πολιτική ανάλυση, καλά κάνουν οι άνθρωποι και ασχολούνται, αλλά εγώ βαριέμαι αφόρητα την πολιτική. Εχω επίσης βαρεθεί και την ανάλυση των πορνοταινιών της τζούλιας, απέξω τα έχουμε μάθει πια....Μπήκα σε κάποια παλιά, αγαπημένα μπλοκς σήμερα, κάποια από αυτά δεν έχουν γράψει για αιώνες, όπως και γω, άλλα έχουν κλείσει. Το θετικό είναι ότι διάβασα μερικά καινούρια πολύ αξιόλογα, να θυμηθώ να τα προσθέσω στη λίστα μου! Η αλήθεια είναι ότι νιώθω λίγο ξένη στην μπλοκόσφαιρα τελευταίως, παλιά γράφαμε τρεις και ο κούκος, η πολυφωνία όμως είναι ωραία, θα το συνηθίσω, που θα μου πάει.....Θέλω πολύ να γράφω πιο συχνά, δεν τα καταφέρνω όμως. Σ αυτή τη φάση της ζωής μου είμαι πιο busy από ποτέ...το απολαμβάνω πολυ αλλά κουράζομαι αφάνταστα! Φαντάζομαι στην ίδια φάση με μένα βρίσκονται όλες οι μανούλες με δύο μικρά μωράκια.

Ψιψινελ μου τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός:)
Χρίστο μου χαίρομαι πολύ που επέστρεψες πισω σιδερένιος!

Ψήνω κεηκ σοκολάτα και το περιμένω να τελειώσει τώρα, έχω τα μωράκια μου στο χαλί και παίζουμε και γράφω και αυτό το ποστ στα πετακτά. Νομίζω ότι τελικά δεν ξέρω τι να γράψω, γι αυτό το ποστ αυτό είναι ότι μου φεξε!

Σας πεθύμησα πολύ, φιλάκια.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΕΤΥΧΕ

Αληθινό περιστατικό 1

Στην τάξη πέρσι, να ρωτώ τα μικρά ένα σωρό πράγματα, να προσπαθώ να ελέγξω την κατανόηση τους για αυτά που έχουν διαβάσει. Απορία εγώ, χέρια πάνω αυτά. Αυτό συνεχίστηκε για κανένα τέταρτο μέχρι που ένα αγοράκι σηκώνει το χέρι απελπισμένο και μου λέει:
Παναγία μου ρε κυρία εν ιξέρεις τίποτε α....ούλλον ρωτάς!!!!!!!!

Αληθινό περιστατικό 2

Η μικρή μου ανιψιά πήρε δώρο ένα κινητό τηλέφωνο. Το γιατί μην το ρωτάτε, είναι από άλλο παραμύθι....Τοχε καημό λοιπόν να την πάρω τηλέφωνο για να μου απαντήσει. Λέω εγώ, ‘αγάπη δεν ξέρω τον αριθμό σου, κάνε μου αναπάντητη να σε πάρω πίσω.’ Κτυπά λοιπόν το κινητό μου, και δεν το απαντώ αφού θα πάρω πίσω. Συνεχίζει όμως να παίζει επίμονα οπόταν λέω κάποιος άλλος θάναι. Αλόου εγώ, κανείς δεν απαντά. Ξανά αλόου καμία ανταπόκριση. Το κλείνω λοιπόν. Ξανακτυπά. Στην άλλη άκρη της γραμμής θυμωμένη η ανιψιά μου. Εσύ δεν ήσουν πριν; Την ρωτω. Ναι μου απαντά. Και γιατί δεν μίλησες; Γιατί έκανα ΤΗΝ αναπάντητη όπως μου είπες!! (το αναπάντητη ως ουσιαστικό, που να ξέρω ότι το μωρό δεν γνώριζε την σημασία της λέξης)

Αληθινό περιστατικό 3
Ξυπνώ το πρωί, δίνω γάλα μάνα στην μικρή, γάλα γελάδα στον μεγάλο και πάμε για καθιερωμένο ξεσκάτισμα. Ανοίγω το συρτάρι, και ωωωω δυστυχία. Δεν είχα πάρει είδηση ότι τα πανάκια της μπεμπούλας είχαν τελειώσει! Προσπαθούσα να βρω λύση, κτυπούσε και το κουδούνι.........της βάζω λοιπόν ένα πανάκι του μπέμπη, σχεδόν χώθηκε μέσα ως το κεφάλι και πάω να ανοίξω. Η άγνωστη κυρία στην πόρτα που προφανώς είχε σκοτώσει τον Μέρφι με δίκαννο λίγα λεπτά προηγουμένως, κρατούσε στο χέρι ένα τεράστιο κουτί πάμπερς. Την κοίταζα σαν χάννος να μου το δίνει λέγοντας μου: η πάμπερς σας κάνει δώρο ένα κουτί πανάκια και ένα κουτί μωρομάντηλα για να καλωσορίσει το μωράκι σας στο σπίτι!!! Καλά και γω η έρμη πανιά βρήκα να ζητήσω πρωί πρωί;;; εκείνο το δάνειο του σπιτιού που εκκρεμεί το έχω ποτέ αναφέρει;;

ΤΙ ΚΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΟΥ ΧΡΟΝΟ

ΕΚΘΕΣΗ ΙΔΕΩΝ

Τι κάνω τα βράδυα - μετά που κοιμούνται τα παιδιά (ξέρω που πάει ο νους σας , πονηροί!)
by: apotinedra

• Ντους

Αν προλάβω να λούσω και μαλλί πριν ξυπνήσει κάποιος από τους δύο, είμαι βασίλισσα! Βασικά έχω να κάνω αφρόλουτρο περίπου 2 χρόνια..

• Βγάζω σκουπίδια

Για να το θέσω καλύτερα, βγάζω σακούλες με χεσμένες πάνες! Με δυο βρέφη στο σπίτι έχουμε καταντήσει κινητός βόθρος από το πολύ σκατό. (αλήθεια τι σκ...α τρώνε και κάνουν τόση παραγωγή;;)

• Τρώω

Για να φανταστείτε πόσο συχνά τρώω, έχασα τα 15 κιλά της εγκυμοσύνης σε 40 μέρες και άλλα 5 που φύλαγα σαν κόρη οφθαλμόυ από την προηγούμενη εγκυμοσύνη σε ένα μήνα!

• Προσπαθώ να αποτριχωθώ

Βγάζω φρύδι και μουστάκι ωσάν γνήσια 'κυπραία μουστακαλού' σύμφωνα με τα λεγόμενα του φίλτατου Χρίστου. Στα μισά της προσπάθειας σταματώ για να δώσω ένα βυζί στην κόρη μου που διαμαρτύρεται, και συνεχίζω την αποτρίχωση με το μωρό κρεμασμένο να θηλάζει...

• Στέλνω μηνύματα

με οδηγίες κυρίως στον πάπη που είναι στον πάνω όροφο, συνήθως για να μου ρίξει από ψηλά αυτά που ξέχασα πάνω, ή για να χαμηλώσει την ένταση της τηλεόρασης για να μεν ξυπνήσουν τα μωρά.

• Ξαναβάζω πλύση με τα ίδια πλυμένα ρούχα

Αυτό γίνεται τουλάχιστον 1 φορά την βδομάδα γιατί ξεχνώ τα πλυμένα ρούχα στο πλυντήριο και βρωμίζουν....

• Κάνω το φάντασμα του διαδικτύου

Σερφάρω στα γρήγορα αν δω τπτ ενδιαφέρον και στέλνω μέηλ η ώρα 3 το πρωί. Το στάτους μου στο φέησμπουκ συνήθως λέει 'καληνύκτα' ή 'ξεκωλόθηκα και σήμερα!'

Κατά τ'άλλα, είμαστε σαν κατασκήνωση στο σπίτι, τρέχουμε όλη μέρα να τα προλάβουμε όλα, γελούμε για την κατάντια μας συχνά πυκνά, βάζουμε πείσμα ότι θα τα καταφέρουμε χωρίς βοήθεια από τρίτους, και προχωράμε ακάθεκτοι.....Εξάλλου έχουμε τα χαμόγελα των μωρών μας να κάνουν να τα ξεχνούμε όλα.....