Βλέμμα απλανές, κοιτάζει στο κενό. Δεν επικοινωνεί καθόλου με το περιβάλλον. Γύρω του μιλούμε, αυτός δεν ακούει. Σε κάποια φάση νομίζω ότι δεν αναπνέει, τόσο χαμένος φαίνεται. Ανησυχώ, δεν ξέρω πώς πρέπει να αντιδράσω, τι πρέπει να κάνω για να το συνεφέρω. Νίωθω απόλυτα υπεύθυνη για την κατάσταση. Φωνάζω δυνατά το όνομά του και Ω!!!!!θαυμα!!!!! επανέρχεται ξαφνικά!
Όχι κυρίες και κύριοι, δεν ήταν ασθενής στον αναπνευστήρα , ο πιο αφηρημένος μαθητής μου ήταν εν ώρα μαθήματος!
No comments:
Post a Comment