Παλιές μου φιλενάδες πως χαθήκαμε....
Σας είδα όλες εκεί απόψε. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.....και όμως πάνε 11 ολόκληρα χρόνια από τότε που χωρίσαμε. Σαν νάταν χτες που γράφαμε στον πίνακα την ημερομηνία της συνάντησης μας μετά από πέντε χρόνια. Δεν την κρατήσαμε ποτέ εκείνη την υπόσχεση....Κάποιες δεν είχατε καν επιστρέψει από τις σπουδές, κάποιες άλλες είχατε τα παιδιά και που να τα αφήνατε, κάποιες άλλες δεν θέλατε να βρεθούμε γιατί απλά δεν είχατε κάτι να πείτε για τη ζωή σας, θεωρήσατε ότι κάνατε λιγότερα πράγματα από αυτά που είχατε ονειρευτεί....που μαζί είχαμε ονειρευτεί.
Η συγκίνηση διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Είχαμε τόσα να πούμε.
Θυμάσαι τότε που πήγαμε εκεί και κάναμε αυτό κ εκείνο.....
Όχι ρε συ, θυμάσαι όταν πρωτοπήγαμε δισκοθήκη κρυφά και νομίσαμε ότι ο τεχνητός καπνός που έβγαινε από την πίστα ήταν συνωμοσία για να ζαλιστούμε και να μας βάλουν ναρκωτικά στο ποτο;
Γιατί το άλλο....όταν σε έπιασε η καθηγήτρια των γαλλικών να έχεις γραμμένη την ορθογραφία στο χέρι και συ της είπες ότι ήταν η λίστα με τα ψώνια που ήθελε η μάνα σου μετά το σχολείο;
Θυμάσαι τότε που πέθανε ο τάδε καθηγητής από καρδιά και μεις είχαμε τύψεις ότι τον ξεκάναμε;
Θυμάσαι το πρώτο μεθύσι, τα πρώτα καρδιοκτύπια με κείνο τον όμορφο από το διπλανό
τμήμα;
Λες να μην θυμάμαι τον όμορφο από το διπλανό τμήμα; αφού τον παντρεύτηκα!!
Ανατριχίλες!
Πως να προλάβεις να τα πεις όλα σε τρεις ώρες; τρεις ζωές δεν φτάνουν......
Τα καταφέραμε φιλενάδες μου καλές να συναντηθούμε απόψε. Κάποιες από εσάς έχω να σας δω από τότε, με κάποιες άλλες έχω συναντηθεί κάποιες φορές.......δυστυχώς όμως με καμιά σας δεν έχω κρατήσει στενή σχέση. Θα τόθελα πολύ, όμως οι διαφορετικοί δρόμοι που ακολουθήσαμε μετά το σχολείο μας χώρισαν.....
Και όμως απόψε ένιωσα μια ζεστασιά γνώριμη............παρόμοια με κείνη που ένοιωθα τότε που ήμασταν όλες μαζεμένες στα νεανικά μας δωμάτια με τα εφηβικά πόστερς στους τοίχους και τα ντουλάπια....Ένιωσα ότι τα κολλητάρια μου από το σχολείο δεν τα έχει αγγίξει ούτε μια μέρα....μπορεί εμφανισιακά να υπήρξαν πολλές αλλαγές ( οι περισσότερες προς το καλύτερο, θυμάστε τις φράντζες που είχαμε τοτε) αλλά σας ένοιωθα τόσο κοντά μου. Σας άκουγα να μιλάτε για τα παιδιά σας, για τους έρωτες και τα πάθη σας και σας χάρηκα όπως τότε....
Χρόνια πριν που τα μικρά προβλήματα φάνταζαν τεράστια για μας, άλλά μας ένωνε ένα δέσιμο περίεργο, ένα σπάνιο δέσιμο καρδιάς, που δεν έχει χαθεί!
Θέλω τόσο πολύ να σας κρατήσω όλες στη ζωή μου. Θέλω να μαθαίνω για σας, για τις οικογένειες σας, θέλω να κάνω μάθημα στα παιδιά σας, να τους μάθω όλα αυτά που μας έμαθαν εμάς, και τόσα παραπάνω.....
Εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα καλές μου! Στο επανιδείν!
8 comments:
Όμορφες αναμνήσεις γεμάτες με μια γλυκιά μελαγχολία.....
Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα.
Όπως δεν τα αλλάζεις και εσύ.
Όμορφα χρόνια...
Ναταλία
Οι αναμνήσεις μένουν βαθιά ριζωμένες και έρχονται στην επιφάνεια κάτι βραδιές σαν την χτεσινή, και αφήνουν πίσω μια γλυκόπικρη γεύση.
Φοίνικα
Ούτε τα μαθητικά ούτε τα φοιτητικά.....όμορφες ξέγνοιαστες εποχές!
Το νοσταλγικό κείμενό σας, από τη μια μεριά με χαροποίησε, αφου δεν είχε θλιβερούς απολογισμούς, από την άλλη όμως με ταξίδεψε σε μνήμες "απαγορευμένες", τόσο ομορφες ήταν.
Τώρα, ώρες-ώρες, νιώθω ξενιτεμενη απο τη ζωή και τη χαρά. ΈΤσι δεν έχω να εισφέρω και πολλά στο όμοφρο ποστ σας, παρά μονάχα ένα καταθλιπτικό ποίημα του Σεφέρη:
---------------
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ
«Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ' τον τόπο το δικό σου».
«Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
κι' οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι' όμως σαν είμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κατω από τους μεγάλους ίσκιους
κι' έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος».
«Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά - σιγά θα συνηθίσεις·
θ' ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
σιγά - σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι' οι πλαγιές σου».
«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους
κι' όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους».
«Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούς;
σιγά -σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι' αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι' οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν».
«Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τι μου λες
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεται στο χώμα».
«Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γης κι' απ' τους ανθρώπους».
«Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι' ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα».
-----------------------
Για την αντιγραφή
Με αγάπη - Παράγραφος
Αγαπημένη μου παράγραφος,
δε ξέρω γιατί αλλά διαβάζοντας το ποίημα άθελα μου έφυγαν κάποια δάκρυα. Μάλλον πρόκειται για το γεγονός ότι η δική σας νοσταλγία για ξεχασμένες στιγμές ξεγνοιασιάς με συγκίνησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρη ότι σε λίγο καιρό όλα μα όλα τα άσχημα θα είναι παρελθόν και το πανέμορφο κοριτσάκι σας μόνο στιγμές ευτυχίας θα σας προσφέρει. Το νιώθω ότι θα είναι έτσι, θα δείτε. Την αγάπη μου.
Ax ekeina ta xronia... Na mh se noiazei tipota, mono o kouklos tou diplanou tmhmatos kai to an 8a katafereis na peiseis to mpampa na se afhsei na meineis eksw mia wra akomh...
Φραουλα
Και αν δεν πειθόταν τότε έμενες έτσι κ αλλιώς και ας έτρωγες τις φωνές μετα!
Πριν 2-3 μέρες με βρήκε στο facebook η κοπέλα που ήμασταν κολλητές στο δημοτικό. Τώρα πια δεν την λένε Χρύσω αλλά Chrissie γιατί είναι πιο καλλιτεχνικό, μιας που η παλιά μου φίλη σπουδάζει performing arts στην Αμερική με υποτροφία.
Τον πρώτο κανένα χρόνο κρατούσαμε επαφή. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας. Και συναντήθηκαν ξανά στο internet! Δεν ξέρω αν έχω κάτι να της πω, κάτι για το οποίο να της μιλήσω. Άλλωστε εγώ θυμόμουν ένα κοριτσάκι με σγουρά κατάμαυρα μαλλιά και τρόμαξα που είδα την φωτογραφία μιας κοκκινομάλλας με ολόισιο μαλλί. Στο μήνυμα μου έγραψε «δεν ξέρω αν είσαι εσύ, πάντως αν είσαι άλλαξες πολύ».
Πολύ περίεργη φάση η επιστροφή στο παρελθόν.
*Φαντάζομαι* τι εννοείς.
Post a Comment