ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Δεν μας φτάνει ο δικός μας πόνος, τα δικά μας ερωτηματικά και σκέψεις, γιατί πρέπει νάχω και τον κάθε άσχετο πάνω από το κεφάλι μου να μου κάνει ερωτήσεις που εγώ η ίδια φοβάμαι να κάνω στον εαυτό μου;;

Τι περιμένει η γνωστή μου κυράτσα που συναντώ στο ζαχαροπλαστείο να της απαντήσω στην ερώτηση:
"μα γιατί δεν κάνατε κανένα παιδάκι ακόμα; Τι περιμένετε;;"
( εσένα περιμέναμε κυρία μου, τι άλλο να περιμέναμε;)

Πως το αντιλαμβάνεται η θεία όταν στο πασχαλινό τραπέζι εισηγείται μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους καλεσμένους ότι αν έχουμε πρόβλημα γονιμότητας να πάμε να δούμε τον τάδε γνωστό της γυναικολόγο που κάνει θαύματα;

Γιατί δεν καταλαμβαίνει πότε πρέπει να σωπάσει η παλιά συμμαθήτρια όταν αφού περιγράψει όλες τις αρετές των δικών της παιδιών γυρίζει πάνω μου και με ρωτά πώς και δεν έχω παιδάκι μέχρι τώρα; Τί θάπρεπε να κάνω εγώ; να της αναλύσω όλες τις θεραπείες που έχω κάνει για ν'αποκτήσω παιδάκι αλλά δεν τα κατάφερα;

Με ποιό δικαίωμα κάνει 'αστείο' ένας φίλος στον πάπη μου ρωτώντας τον τάχα χαριτολογώντας αν είναι τα δικά του "πυρά" άσφαιρα και δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί;

Και άντε να συγχωρήσω όλους αυτούς, τι να πώ όμως στη νονά που κάθε φορά που θα μας δει επιμένει να κάνει κήρυγμα ότι εμείς οι νέοι πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος καρριερες και ανοησίες και να ξεκινήσουμε οικογένεια!

Όσο για τον κομπλεξικό 'κουμπάρο' , ο οποίος είναι ένας από τους λίγους που γνωρίζει το πρόβλημα, μόλις βρεθούμε, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πάρει την κόρη του αγκαλιά και να μας πει όλο νόημα:
"Εν η ευτυχία της ζωής μου τουτο, τα άλλα ούλλα εν πελλάρες. Τίποτε άλλο εν εσιη σημασία!"

Οσο αντέχω να έχω κλειστό το στόμα καλώς! Όταν το ανοίξω τότε ποιός με είδε και δε με φοβήθηκε!

Αφιερωμένο σε όλους τους αδιάκριτους του κόσμου με αγάπη..