ΟΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΙΑ ΜΕΛΛΟΥΣΑΣ ΜΑΜΑΣ

Είναι λίγες μέρες τώρα, μετά που αντιλήφθηκα πόσο κοντά στον τοκετό έιμαστε, που με διακατέχει ένα αόριστο άγχος. Είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να προβληματίζεται για θέματα μητρότητας αλλά όταν ακούω τη φωνή μου να τα εκφράζει, συνήθως στον πάπη καταλαβαίνω ότι ακούγομαι το λιγότερο υπερβολική!

Ολοι μου λένε να μην ανησυχώ αλλά εγώ σκέφτομαι συνεχώς τι θα γίνει όταν βγούμε από την κλινική, πώς θα ξέρω τι να φορέσω στο μωρό, και αν ζεσταίνεται ή κρυώνει με αυτά που του φοράω πώς θα το καταλάβω;; Πώς θα ξέρω αν το γάλα που θα το θηλάζω θα το χορταίνει και δεν θα υποσιτίζεται, ή πώς θα σταματώ όταν είναι χορτάτο;; Και αν το βράδυ κοιμηθώ βαριά και δεν ξυπνήσω όταν κλαίει;; Θα πλαντάζει το παιδί στο κλάμα και γω θα κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου;; Πώς θα το κάνω μπανάκι; Συνήθως είμαι πολύ αδέξια στις κινήσεις μου, λες να το βουλιάξω; Τι προιόντα παιδικά να χρησιμοποιώ, και πώς θα ξέρω ποιά είναι τα μη επικίνδυνα; Ολα αυτά στριφογυρίζουν όλη μέρα και νύκτα στο μυαλό μου και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Θα το ξεπεράσω άραγε ή πρόκειται να τρελαθώ στο άμεσο μέλλον;