ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Παρακολούθησα χτες δορυφορικά την έναρξη των παραολυμπιακών αγώνων. Σαφώς πιο λιτή και πιο αληθινή από αυτή των ολυμπιακών λίγες βδομάδες προηγουμένως, κυρίως πολύ πιο συναισθηματική. Εδώ διαγωνίζεται ο Ανθρωπος με Α κεφαλαίο ενάντια στην μοίρα που του έχει στερήσει κάποια μέλη του σώματος, αποδεικνύοντας τελικά πως αυτό που έχει σημασία είναι η ψυχή.

Η αλήθεια είναι ότι φέτος ήταν η μοναδική φορά που σχεδόν δεν παρακολούθησα καθόλου τα αθλήματα των ολυμπιακών αγώνων, όχι λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος. Από παλιά ήμουν φανατική τηλεθεάτρια των αγώνων, και στην Αθήνα βρέθηκα βεβαίως βεβαίως από τις πρώτες μέρες των αγωνισμάτων. Φέτος βρήκα το όλο 'κατασκεύασμα' πολύ φτιαχτό, πολύ ψεύτικο. Σαφώς επηρεασμένη από όλα αυτά που είχαν ακουστεί κατά καιρούς για τους έλληνες, κυρίως αθλητές, ένιωθα ότι οι ορμόνες ανταγωνίζονταν η μια την άλλη, τα ψεύτικα κορμιά, τα προσποιητά έτρεχαν σαν σε θέατρο του παραλόγου, για να πείσουν ποιόν; τους θεατές μήπως ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να τρέξει 100 μέτρα σε 9.69 ωσάν άλλος θεός; ή μήπως ότι ένας κοινός θνητός μπορεί να πάρει με την αξία του 9 χρυσά στην ίδια ολυμπιάδα; και να είναι αληθινό, λυπάμαι δεν το πιστεύω πια!

Προτιμώ να παρακολουθήσω τον αθλητή που διαγωνίζεται με πείσμα να πρωτεύσει στην κολύμβηση έχοντας μόνο ένα πόδι και καθόλου χέρια, ή την αθλήτρια που βλέποντας μόνο σκιές προσπαθεί ν'αγγίξει πρώτη το τέρμα.

Και μετά διαβάζω αυτό.... http://www.politis.com.cy/cgibin/hweb?-A=814487&-V=archive&-w=ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ@&-P και θέλω ν΄ανοίξει η γη και να με καταπιεί......