ΞΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Τα αρνητικά συναισθήματα που κατέκλυσαν τη ζωή μου την περασμένη βδομάδα φαίνεται να θολώνουν σιγά σιγά. Το Σαββατοκύριακο , η διάθεση μου πέρασε από διάφορα στάδια. Καταρχήν έπαθα κατάθλιψη. Δεν βγήκα, δεν πήγα απολύτως πουθενά και δεν είχα όρεξη να δω κανένα. Το ξέρω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβηκε αυτό, εδώ και τρία χρόνια, το βιώνω καθημερινά. Ήταν απλά κάποια σημάδια, κάποιες ενθαρρυντικές κουβέντες του γιατρού μετά τη θεραπεία που μετέτρεψαν την πάντα συγκρατημένη αισιοδοξία μου σε ζωντανή ελπίδα.

Είχα τον καλό μου δίπλα μου, κατανοητικό όσο ποτέ, να με ανεβάζει εκεί που έπεφτα, να μου φτιάχνει τον καφέ μου, να μοιράζεται τις ανησυχίες μου και να σκουπίζει τα δάκρυα μου. Ειλικρινά δεν ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς τη δική του παρουσία. Απόλυτα λογικός και συγκρατημένος, όπως πάντα άλλωστε, είχε την σωστή αντιμετώπιση στην κάθε μου αγωνία, στην κάθε μου αμφισβήτηση.

Νιώθω πραγματικά πολύ προνομιούχα που έχω αυτό τον άνθρωπο δίπλα μου. Ενώ ξέρω το πόσο πολύ θέλει και αυτός ένα μωράκι στη ζωή μας, δηλώνει έτοιμος να σταθεί στο πλάι μου αν αποφασίσω καποια στιγμή να σταματήσω κάθε είδους θεραπεία και να δούμε τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν.

Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να τα παρατήσω. Ισως ξεκουραστώ για κανένα-δυο μήνες και μετά θα συνεχίσω ακάθεκτη. Εξάλλου ας μην ξεχάσω το σύμπαν που τελικά θα συνωμοτήσει (;) αν θέλω κάτι πολύ.....


Σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ για τα σχόλια στο προηγούμενο ποστ. Έπαιξαν πολύ ρόλο στην αλλαγή διάθεσης....