ΜΝΗΜΕΣ

Από την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, παρατήρησα αυτό το παιδάκι να κάθεται σιωπηλό σε μια γωνιά στα διαλείμματα και να μην παίζει με κανένα. Τις επόμενες μέρες, παρατήρησα μια γερασμένη φιγούρα να το φέρνει κάθε πρωί, μάλλον η γιαγιά υπέθεσα, και το μεσημέρι ερχόταν ένας μαυροφορεμένος παππούς και το έπαιρνε. Μετά, έτυχε να κάνω μάθημα στην τάξη αυτού του παιδιού.......και τότε έμαθα. Το κοριτσάκι αυτό είχε χάσει τους γονείς του σχεδόν ένα χρόνο πριν στο αεροπορικό δυστύχημα που είχε συνταράξει όλους μας τον Αύγουστο του 2005. Οι γονείς του, καθώς και ένα αδερφάκι χάθηκαν μαζί με τόσους άλλους τότε......

Το κοριτσάκι αυτό έμεινε με τους γονείς της μαμάς του, ορφανό πλέον από γονείς και αδέρφια να προσπαθεί να επιβιώσει μιας κατάστασης που δεν χωρά ανθρώπινος νους, σε μια πόλη ξένη προς αυτό, αφού η οικογένεια του έμενε αλλού προηγουμένως.

Στην αρχή, όταν έπρεπε, αναγκαστικά σύμφωνα με την ύλη του υπουργείου, να γράψουν για την οικογένεια τους, για τα αδέρφια και τους γονείς τους, αυτό έγραφε σε Χρόνο Ενεστώτα, σαν να ήταν όλοι τους ακόμα ζωντανοί, τους περιέγραφε σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ηταν ξεκάθαρο ότι μέσα του ακόμα τους ζούσε, υπήρχε ζωντανή η μορφή τους στις αναμνήσεις του.

Σήμερα τα παιδιά μίλησαν στην τάξη για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, πριν γράψουν κάτω τις σκέψεις τους. Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά το παιδάκι αυτό έγραψε την έκθεση σε Χρόνο Αόριστο. Αυτό ήταν. Τους είχε πλέον χάσει ολοκληρωτικά, το είχε πλέον συνειδητοποιήσει ότι από δω και πέρα θα υπάρχουν μόνο στα όνειρά του.

Κοριτσάκι μου, ελπίζω να μην τους ξεχάσεις ποτέ. Αυτοί πάντα θα σε αγαπούν και θα σε προστατεύουν από κει πάνω.....