Monday, May 28, 2007

Το βιβλίο της 'Ψιλικατζούς'


Ήθελα να το διαβάσω από την πρώτη στιγμή που έμαθα γι'αυτό. Το παράγγειλα από το διαδίκτυο εδώ και καιρό και το είχα στο κομοδίνο δίπλα μου για ένα μήνα. Πέθαινα να το ανοίξω και να διαβάσω την κάθε λέξη αλλά δίσταζα γιατί ήξερα τα συναισθήματα που θα προκαλούσε........Παρασκευή αργά το βράδυ το πήρα στα χέρια μου και το άφησα γύρω στις 4 το πρωί του Σαββάτου.....Διάβασα μέχρι και την τελευταία τελεία.....

Όταν η αγαπημένη μου ψιλικατζού έγραφε το βιβλίο της, ήταν σαν να έπαιρνε κομμάτια του μυαλού μου, σκέψεις μου ενδόμυχες και τις κατέγραφε......το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να είναι η βιογραφία μου, ανκαι ποτέ δεν θα μπορούσα εγώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου με τόσο άμεσο τρόπο γραφής.....

Τα συναισθήματα, οι εμπειρίες και όλα όσα αφορούν την προσπάθεια της Κωνσταντίνας και του Τάσου να τεκνοποιήσουν με άγγιξαν πολύ βαθιά.......Υστερα από κάθε κεφάλαιο ήξερα ακριβώς τι θα γινόταν μετά...........η αγωνία τους η ίδια με τη δική μας, οι εμπειρίες με γιατρό χασάπη γνωστές και για μας, η αντιμετώπιση γνωστών και συγγενών τόσο οικεία.........

Είπα στον πάπη να ρίξει μια ματιά.........το έπαιζε άνετος, αλλά άρχισε να το διαβάζει. Το άφησε από τα χέρια του μόνο μετά που τέλειωσε.......σε κάθε κεφάλαιο μου φώναζε: 'Αγάπη άκου τι λέει εδώ....θυμάσαι τότε που και μεις.......'Ναι, θυμόμουν τα πάντα....

"Τα τεστ εγκυμοσύνης είναι σκληρά. Εϊναι η μεγαλύτερη αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Τα μισώ από εκείνο το πρωί με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Πρέπει να τα πουλάνε παρέα με έναν άνθρωπο για να κλάψεις στον ώμο του. Είναι επικίνδυνο να δίνουν έτσι απλά στον κόσμο αυτά τα θανατηφόρα όπλα. Τρία διαφορετικά τεστ, τρία αρνητικά αποτελέσματα." (Κεφ. 14 σελ 65)

Θυμάμαι εκείνο το πρωινό σαν να ήταν χτες..........λίγα χρόνια πριν, όταν κάναμε την πρώτη οργανωμένη πια προσπάθεια για τεκνοποίηση και ήμασταν τόσο μα τόσο σίγουροι ότι θα πετύχαινε.....(κούνια που μας κούναγε, βέβαια). Πήραμε το βράδυ δυο τεστ από το διανυκτερεύων φαρμακείο και μεταξύ σοβαρού και αστείου λεει ο πάπης ότι άδικα θα πετάξουμε τώρα είκοσι λίρες, ένα τεστ θάναι αρκετό.....και έπειτα δεν θα το ξαναχρειαστούμε....Και όμως σαράντα μήνες μετά, αμέτρητα τεστ εγκυμοσύνης έχουν καταλήξει στα σκουπίδια χρησιμοποιημένα, μαζί με τα όνειρα μας.


Είναι αλήθεια ότι δεν προλαμβαίνεις να νιώσεις τον πόνο και την απογοήτευση, γιατί 2-3 μέρες μετά την αποτυχία ξεκινά νέα προσπάθεια και πρέπει νάσαι δυνατός και αισιόδοξος ότι θα πετύχει..........Κάθε φορά τα ίδια όνειρα, οι ίδιες ελπίδες, τα ίδια ψεύτικα συμπτώματα, ο οργανισμός που πείθεται ότι είναι έγκυος, όλα ψέμα, όλα της φαντασίας.......το αποτέλεσμα, αυτό που μένει τελικά είναι μια πίκρα, ένα τεράστιο γιατί, ένα αίσθημα αδικίας......Και πάμε πάλι για την επόμενη φορά, για να γίνουμε πρεζάκια όπως λέει και το αγαπημένο μου ζοάκι, να τρυπηθούμε για τα καλά, μπας και ξεγελάσουμε κανένα ωαριάκι να γονιμοποιηθεί αυτή τη φορά.

Ολα γύρω μας να προχωρούν, η ζωή η ίδια να αλλάζει, παντού παιδιά να γεννιούνται, όπου γυρίζεις το βλέμμα να και άλλη μια έγκυος, οι φουσκωμένες κοιλιές των άλλων γυναικών να φουσκώνουν με δάκρυα τα δικά μας μάτια, και παντού, όπως τέλεια περιγράφει η Κωνσταντίνα να βλέπεις μωράκια που μοιάζουν με το δικό σου, σύμφωνα με αυτό που εσύ έχεις σχηματίσει στο μυαλό, οι φίλες να γεννούν ένα και δυο και καμιά φορά και τρία μωρά..............και συ ακόμα εκεί, να ελπίζεις. Το χειρότερο είναι όταν οι φίλες αρχίζουν σιγά σιγά τις εκτρώσεις, γιατί 'δε θα γίνω κουνέλα εγώ, φτάνει παιδιά, δυο είναι αρκετά...' και συ να θέλεις να φωνάξεις: 'Μη, μη το κάνεις δώστο σε μένα, εγώ θα το αγαπώ και ας μην το γέννησα.......' δε λες όμως τίποτα, και ελπίζεις στο βάθος ότι τώρα είναι η δική σου σειρά, αυτό το μήνα θα πετάξω τις σερβιέττες, δεν θα τις χρειαστώ για εννιά μήνες. Πριν προλάβεις να το σκεφτείς αυτό, νάσου η περίοδος, να σου θυμίζει ότι όταν οι ανθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά............

Νάσαι καλά Κωνσταντίνα που με έκανες να κλάψω από συγκίνηση αυτό το Σαββατοκύριακο και να βγάλω από μέσα μου συναισθήματα που απ'ότι φαίνεται ήταν για καιρό καταπιεσμένα! Το βιβλίο σου είναι για μένα πολύτιμο, θα τόχω πάντα στη βιβλιοθήκη μου για να μου θυμίζει ότι δεν είμαι μόνη...............καμιά μας δεν είναι μόνη!


17 comments:

Anonymous said...

"Το χειρότερο είναι όταν οι φίλες αρχίζουν σιγά σιγά τις εκτρώσεις, γιατί 'δε θα γίνω κουνέλα εγώ, φτάνει παιδιά, δυο είναι αρκετά...' και συ να θέλεις να φωνάξεις: Μη, μη το κάνεις δώστο σε μένα, εγώ θα το αγαπώ και ας μην το γέννησα.......' "

Είχα σκοπό να σου γράψω πολλά αλλά σ΄αυτό το σημείο με πήραν τα κλάμματα. Δεν ξέρεις αυτές τις μέρες πόσες φορές ήθελα να το ουρλιάξω... :'(

σ΄ευχαριστώ...

APOTINEDRA said...

Εγώ σ'ευχαριστώ Κωνσταντίνα, πραγματικά...

ΠΡΕΖΑ TV said...

Πραγματικα πολυ καλη δουλεια.Τα κειμενα ειναι βγαλμενα απο τη ψυχουλα της!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Κάθε σου λέξη και ένα ρίγος, ένα δάκρυ...
ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ;
Εγώ επιμένω πως, αν υπάρχει, είναι πολύ, μα πολύ άδικος!

Η Κυρά των Γλάρων

patsiouri said...

Και τα ορφανοτροφεία γεμάτα με παιδάκια ασυνείδητων που αγνοούν ακόμη και τις στοιχειώδεις προφυλάξεις...
Έβλεπα στην TV όταν ήμουνα στο νοσοκομείο ένα ρεπορτάζ από το "Μητέρα" που κάτι μωράκια αυτοτραυματίζονται μόνο και μόνο για να τα πάρει κάποιος αγκαλιά επειδή το προσωπικό δέν επαρκεί και αναρωτιόμουν άν υπάρχει θεός...

Την έχετε σκεφτεί την υιοθεσία?? Άν θές βέβαια μου απαντάς..ξέρω πως εκεί βέβαια τα πράγματα είναι πιό δύσκολα...

Γαμώτο...ενώ εγώ δέ διαθέτω ούτε στο ελάχιστο μητρικό ένστικτο, με συγκινείτε πάρα πολύ ρε κορίτσια...είναι φρικτό να θές κάτι τόσο και να μήν το μπορείς, πόσο μάλλον να το μπορεί ο κάθε τελειωμένος που δέν το αξίζει κιόλας.
Άν δέν είχα αμφιβολίες για τον εαυτό μου πως θα το έβλεπα συναισθηματικά το θέμα και θα άλλαζα στάνταρ γνώμη...ειλικρινά θα σας πρότεινα να σας το κυοφορήσω με όλη μου την καρδιά, δέν αστειεύομαι, το σκεφτόμουν και όταν διάβαζα της Κωνσταντίνας μας το βιβλίο..

Καλή συνέχεια και καλά κουράγια και μή σταματήσετε ποτέ να ευχαριστείτε τη ζωή που άν μή τι άλλο σας χάρισε δύο άξιους ανθρώπους δίπλα σας για να περάσετε όλο αυτό το ζόρι μαζί...καληνύχτα μέσα από την καρδιά μου και στις δύο!

Anonymous said...

Έχω ακούσει για το βιβλίο ,μάλιστα έμαθα ότι πάει πολύ καλά...υπάρχουν πολλά ζευγάρια που βρίσκονται στην ίδια θέση με εσάς κορίτσια.
Σας εύχομαι τα καλύτερα και μακάρι να γίνουν τα όνειρά σας πραγματικότητα , μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι γι΄ αυτό...καλό σας βράδυ.

Giorgia_is_coming_to_town said...

Πόσο σε νοιώθω, κι εσένα και την Κωνσταντίνα...

Unknown said...

Ta arnitika test einai san ta ilektrosok....Meta to test eisai moudiasmeni san xameni kai meta tsoup petagiesai san na exeis parei amfetamines kai se pianei to peisma...pou tha mou paei tha to petyxo thn epomeni....

Ego to mono pou exo na po einai oti thelei polu megali psuxiki dunami gia na mporeseis na antekseis authn thn talaiporia (giati talaiporia einai) alla to apotelesma leitourgei os gomolastixa, ta svinei ola...

Den tha po oti einai adikos autos ekei pano, oute oti einai adiki h zoi....

Ena laxeio einai kai to paizoume apo thn mera pou genniomaste.... Kerdisoume h' xasoume toulaxiston eimastan ekei gia na to zisoume....

Life is never perfect or is it????

Φωτούλα Τζιώντζου said...

Δεν διάβασα το βιβλίο, αλλά διάβασα εσένα και το zoaki και άλλες γυναίκες και άντρες με τα ίδια βιώματα. Και δεν βρήκα καμία διαφορά. Ίδια λαχτάρα, ίδια ελπίδα, ίδιος πόνος, ίδια απογοήτευση, ίδια ερωτήματα, ίδια αδυναμία αλλά ταυτόχρονα και ίδια δύναμη.
Και ένοιωσα λυπημένη, ευλογημένη, ένοχη που είμαι ευλογημένη, αδύναμη και απορημένη και....
Μπορώ μόνο να προσεύχομαι με το δικό μου τρόπο και να είμαι εδώ άμα με χρειαστείς να σ' ακούω για όσο καιρό εσύ θέλεις. Μόνο αυτό έχω και μακάρι να έφτανε, αλλά ξέρω ότι δεν φτάνει.
Καλό σας βράδυ

Anonymous said...

Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:

α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο “Για την Αμαλία”.
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία
http://giatinamalia-blog.blogspot.com/. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε!!

Anonymous said...

Ενας αγωνας ειναι μεγαλος!Χανεις μαχες μα δεν σημαινει οτι χανεις και τον πολεμο!
Καλο κουραγιο σε σενα στον παπη σου και σε ολα τα ζευγαρια που παλευουν ακομα !
Γιωτα

Anonymous said...

Διαβάζω τα κείμενά σου εδώ και καιρό και πραγματικά θαυμάζω τον τρόπο που εκφράζεις τα συναισθήματα, τις σκέψεις σου σε τόσο λίγες γραμμές. Είναι η πρώτη φόρα που σου αφήνω σχόλια και πραγματικά θέλω να σου πω τόσα πολλά, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Αισθάνομαι την ανάγκη και την προσμονή που νοιώθεις και εσύ μα και ο πάπης σου, γιατί πραγματικά την ένοιωσα και εγώ κάποτε...Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζώη σου να είσαι σίγουρη ότι είναι η σχέση σου που φαίνεται πως είναι αληθινά σπουδαία και μοναδική. Και αυτό είναι σπουδαίο, είναι ωραίο, είναι το πιο σημαντικό. Πάρτε δύναμη από αυτή την σχέση, από αυτή την αγάπη. Σίγουρα με την αγάπη και μόνο δεν μένεις έγκυος, αλλά τουλάχιστο γίνεσαι πιο δυνατός και για να αντέξεις αλλά και για να πολεμήσεις. Πίστεψε το κορίτσι μου, πιστέψτε το και οι δύο οτι σύντομα τα καλά νέα θα ρθουνε, δώστε δύναμη και κουράγιο ο ένας στον άλλο. Σε νοιώθω πραγματικά, ειλικρινά στο λέω. Έχω ζήσει και εγώ κάποτε μια πολύ παρόμοια κατάσταση με τη δική σου, αλλά στο τέλος νίκησα. Και είμαι σίγουρος ότι και εσύ μπορείς να νικήσεις, μπορείς να τα καταφέρεις. Θα προσέυχομαι για σένα, ο θεός να σας έχει καλά και σύντομα θα σας στείλει και το δικό σας παιδάκι. Ίσως είναι τόσο καλό που είπε να το κρατήσει λίγο ακόμα κοντά του, γι αυτό και δεν σας το έχει στείλει ακόμα. Να σαι πάντα καλα!
The Dark Shadow

Mailo® said...

Ποτέ δε φανταζόμουν ότι το blogging θα μ’ επηρέαζε τόσο πολύ…
Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τα προβλήματα των άλλων συνανθρώπων μου θα μ’ άγγιζαν σε τέτοιο βαθμό. Αυτό που θέλω να πώ είναι πως καθημερινά ακούω, διαβάζω, βλέπω άσχημα πράγματα να συμβαίνουν αλλά την άλλη μέρα σχεδόν το έχω ήδη ξεχάσει. (…πραγματικά πόσο απάνθρωπο ακούγεται αυτό ε;)

Εδώ στα blogs είναι διαφορετικά. Ίσως επειδή είναι πιο εύκολο να ανοιχτεί κάποιος σ’ εσένα κι εσύ σ’ αυτόν και να γνωρίσει έτσι ο ένας τον άλλο καλύτερα και πιο αληθινά. Αυτή τη στιγμή είμαι στο Los Angeles, στην άλλη άκρη της γής. Η ώρα είναι 00:18 ξημέρωμα Σαββάτου κι όμως θέλω να διαβάσω τα νέα μερικών ανθρώπων που έχω γνωρίσει εδώ μέσα στη blogg-όσφαιρα.

Γλυκιά δασκάλα από την όμορφη Κύπρο μας, το πρόβλημα σου εσένα και του πάπη σου, κατά κάποιο τρόπο έχει γίνει και δικό μας πλέον.

Δε σε ξέρω προσωπικά, δε πρόκειται ποτέ να σε γνωρίσω από κοντά, μα όμως πίστεψέ με…!!!

θα χαρώ σα να ήσουν η ίδια μου η αδερφή μόλις λάβεις τα χαρμόσυνα νέα.
Πραγματικά !

Κουέλλα Τρία said...

πολλές συγκινήσεις απο τη καρδιά σου...

APOTINEDRA said...

@πρέζα tv
...και γραμμένα με το χέρι στην καρδιά...

@φύρδην-μίγδην
Δυστυχώς αδικίες υπάρχουν σε όλους τους τομείς, και είμαι σίγουρη ότι ο καθένας μας αδικείται και σε κάτι σε σχέση με κάποιον άλλο γλαρένια μου καλή!

@patsiouri
Πατσιουράκι μου γλυκό, θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν έχουμε σκεφτεί την υιοθεσία, ειδικά εγώ παρά ο πάπης, αλλά όπως και να το κάνουμε, πέστο εγωισμό ή πείσμα, αποφασίσαμε να εξαντλήσουμε τα όρια μας. Οταν δούμε ότι δεν πάει άλλο, τότε ίσως αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας...
Οσο για το δικό σου μητρικό ένστικτο, σίγουρα θα έρθει από μόνο του...απλά και όμορφα...

@τρελοφαντασμένη
Το γεγονός ότι πολλά κορίτσια αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με μας, το έχω δει από πρώτο χέρι στο διαδίκτυο, ειδικά στα διάφορα φόρουμ υπογονιμότητας, έκει όπου τα κορίτσια είναι μια γροθιά και πανηγυρίζουν όποτε μείνει κάποια από αυτές έγκυος....

@giorgia is coming to town
Ομοιοπαθούσα και συ ε;

@ζοάκι
Η ζωή ποτέ δεν είναι τέλεια, έχεις δίκιο ζοάκι μου. Και σίγουρα σε πολλούς τομείς πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε, αλλά να, μας καίνε τόσο οι απουσίες, που δεν υποφέρονται...

APOTINEDRA said...

@nerina
Ιδιος είναι ο πόθος, ίδια η επιθυμία, παρόμοια βιώματα σε άντρες και γυναίκες....και άσε τους άντρες να μην εκφράζονται..βαθιά μέσα τους υποφέρουν πιο πολύ από μας....Τον βλέπω εγώ στα μάτια του πάπη μου τον καημό και τη λαχτάρα την ώρα που κοιτάζει τα ξένα παιδιά γύρω...
Ευχαριστώ που είσαι εδώ:)

@τρελοφαντασμένη
Δυστυχώς χτες δεν είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο και δεν κατάφερα να ανεβάσω το κείμενο...δυστυχώς!

@Γιώτα
Ο πόλεμος δεν θα χαθεί εύκολα...έχουμε πείσμα εμείς!

@dark shadow
Αγαπητέ μου, εσένα τώρα δεν ξέρω τι να σου απαντήσω, απλά γιατί ήταν τόσο μα τόσο εύστοχα όλα αυτά που έγραψες....
Ενα μόνο θα σου πω: Εγώ και ο πάπης μου αποφασίσαμε ότι έχεις απόλυτο δίκαιο στο ότι το δικό μας μωρό είναι τόσο καλό που είπε να το κρατήσει ακόμα λίγο κοντά του ο Θεός....:)Αν είναι έτσι τα πράγματα, ας το χαρεί ακόμα λίγο και ας μας το στείλει και μας εδώ κάτω να το χαρούμε με τη σειρά μας και να το έχουμε σαν πρίγκιπα...
Χαίρομαι πολύ που για σένα όλα αυτά είναι μια κακή ανάμνηση τώρα πλέον..Τόχεις ζήσει και ξέρεις, ξέρεις για τον πόνο, ξέρεις για την απογοήτευση...Εμείς εδώ θα κάνουμε κουράγιο και ελπίζουμε να το στείλει όσο το δυνατόν πιο σύντομα...
Σ'ευχαριστούμε πολύ!

@mailo
Εχετε βαλθεί όλοι ομαδικώς να με κάνετε να δακρύσω με τα σχόλια σας σε αυτό το ποστ...Τι να πω για όλα αυτά που μου γράφεις...; Το ευχαριστώ θάταν πολύ λίγο..
Σωστά εντοπισες πάντως το γεγονός ότι εδώ στα μπλοκς έχουμε γίνει μια οικογένεια, έστω και αν λείπει η προσωπική επαφή...Δες σαν παράδειγμα την ιστορία της Αμαλίας, εγώ τέτοιο ξεσηκωμό δεν έχω ξαναδεί...Έχουν πολλή δύναμη οι μπλογκερς, αυτό είναι σίγουρο, και γω είμαι χαρούμενη που ανήκω σε αυτόύς και που συνομιλώ με άτομα σαν εσένα....

APOTINEDRA said...

@κουέλλα τρία
Κουελλίτσες μου που χαθήκατε εσείς;;