Το βιβλίο της 'Ψιλικατζούς'

Ήθελα να το διαβάσω από την πρώτη στιγμή που έμαθα γι'αυτό. Το παράγγειλα από το διαδίκτυο εδώ και καιρό και το είχα στο κομοδίνο δίπλα μου για ένα μήνα. Πέθαινα να το ανοίξω και να διαβάσω την κάθε λέξη αλλά δίσταζα γιατί ήξερα τα συναισθήματα που θα προκαλούσε........Παρασκευή αργά το βράδυ το πήρα στα χέρια μου και το άφησα γύρω στις 4 το πρωί του Σαββάτου.....Διάβασα μέχρι και την τελευταία τελεία.....

Όταν η αγαπημένη μου ψιλικατζού έγραφε το βιβλίο της, ήταν σαν να έπαιρνε κομμάτια του μυαλού μου, σκέψεις μου ενδόμυχες και τις κατέγραφε......το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να είναι η βιογραφία μου, ανκαι ποτέ δεν θα μπορούσα εγώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου με τόσο άμεσο τρόπο γραφής.....

Τα συναισθήματα, οι εμπειρίες και όλα όσα αφορούν την προσπάθεια της Κωνσταντίνας και του Τάσου να τεκνοποιήσουν με άγγιξαν πολύ βαθιά.......Υστερα από κάθε κεφάλαιο ήξερα ακριβώς τι θα γινόταν μετά...........η αγωνία τους η ίδια με τη δική μας, οι εμπειρίες με γιατρό χασάπη γνωστές και για μας, η αντιμετώπιση γνωστών και συγγενών τόσο οικεία.........

Είπα στον πάπη να ρίξει μια ματιά.........το έπαιζε άνετος, αλλά άρχισε να το διαβάζει. Το άφησε από τα χέρια του μόνο μετά που τέλειωσε.......σε κάθε κεφάλαιο μου φώναζε: 'Αγάπη άκου τι λέει εδώ....θυμάσαι τότε που και μεις.......'Ναι, θυμόμουν τα πάντα....

"Τα τεστ εγκυμοσύνης είναι σκληρά. Εϊναι η μεγαλύτερη αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Τα μισώ από εκείνο το πρωί με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Πρέπει να τα πουλάνε παρέα με έναν άνθρωπο για να κλάψεις στον ώμο του. Είναι επικίνδυνο να δίνουν έτσι απλά στον κόσμο αυτά τα θανατηφόρα όπλα. Τρία διαφορετικά τεστ, τρία αρνητικά αποτελέσματα." (Κεφ. 14 σελ 65)

Θυμάμαι εκείνο το πρωινό σαν να ήταν χτες..........λίγα χρόνια πριν, όταν κάναμε την πρώτη οργανωμένη πια προσπάθεια για τεκνοποίηση και ήμασταν τόσο μα τόσο σίγουροι ότι θα πετύχαινε.....(κούνια που μας κούναγε, βέβαια). Πήραμε το βράδυ δυο τεστ από το διανυκτερεύων φαρμακείο και μεταξύ σοβαρού και αστείου λεει ο πάπης ότι άδικα θα πετάξουμε τώρα είκοσι λίρες, ένα τεστ θάναι αρκετό.....και έπειτα δεν θα το ξαναχρειαστούμε....Και όμως σαράντα μήνες μετά, αμέτρητα τεστ εγκυμοσύνης έχουν καταλήξει στα σκουπίδια χρησιμοποιημένα, μαζί με τα όνειρα μας.

Είναι αλήθεια ότι δεν προλαμβαίνεις να νιώσεις τον πόνο και την απογοήτευση, γιατί 2-3 μέρες μετά την αποτυχία ξεκινά νέα προσπάθεια και πρέπει νάσαι δυνατός και αισιόδοξος ότι θα πετύχει..........Κάθε φορά τα ίδια όνειρα, οι ίδιες ελπίδες, τα ίδια ψεύτικα συμπτώματα, ο οργανισμός που πείθεται ότι είναι έγκυος, όλα ψέμα, όλα της φαντασίας.......το αποτέλεσμα, αυτό που μένει τελικά είναι μια πίκρα, ένα τεράστιο γιατί, ένα αίσθημα αδικίας......Και πάμε πάλι για την επόμενη φορά, για να γίνουμε πρεζάκια όπως λέει και το αγαπημένο μου ζοάκι, να τρυπηθούμε για τα καλά, μπας και ξεγελάσουμε κανένα ωαριάκι να γονιμοποιηθεί αυτή τη φορά.

Ολα γύρω μας να προχωρούν, η ζωή η ίδια να αλλάζει, παντού παιδιά να γεννιούνται, όπου γυρίζεις το βλέμμα να και άλλη μια έγκυος, οι φουσκωμένες κοιλιές των άλλων γυναικών να φουσκώνουν με δάκρυα τα δικά μας μάτια, και παντού, όπως τέλεια περιγράφει η Κωνσταντίνα να βλέπεις μωράκια που μοιάζουν με το δικό σου, σύμφωνα με αυτό που εσύ έχεις σχηματίσει στο μυαλό, οι φίλες να γεννούν ένα και δυο και καμιά φορά και τρία μωρά..............και συ ακόμα εκεί, να ελπίζεις. Το χειρότερο είναι όταν οι φίλες αρχίζουν σιγά σιγά τις εκτρώσεις, γιατί 'δε θα γίνω κουνέλα εγώ, φτάνει παιδιά, δυο είναι αρκετά...' και συ να θέλεις να φωνάξεις: 'Μη, μη το κάνεις δώστο σε μένα, εγώ θα το αγαπώ και ας μην το γέννησα.......' δε λες όμως τίποτα, και ελπίζεις στο βάθος ότι τώρα είναι η δική σου σειρά, αυτό το μήνα θα πετάξω τις σερβιέττες, δεν θα τις χρειαστώ για εννιά μήνες. Πριν προλάβεις να το σκεφτείς αυτό, νάσου η περίοδος, να σου θυμίζει ότι όταν οι ανθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά............

Νάσαι καλά Κωνσταντίνα που με έκανες να κλάψω από συγκίνηση αυτό το Σαββατοκύριακο και να βγάλω από μέσα μου συναισθήματα που απ'ότι φαίνεται ήταν για καιρό καταπιεσμένα! Το βιβλίο σου είναι για μένα πολύτιμο, θα τόχω πάντα στη βιβλιοθήκη μου για να μου θυμίζει ότι δεν είμαι μόνη...............καμιά μας δεν είναι μόνη!