ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

Να ζήσεις μπλοκάκι και χρόνια πολλά, μεγάλο να γίνεις με άσπρα μαλλιά....λαλαλαλλλα

Το μπλοκ μου λοιπόν έκλεισε προχτές ένα χρόνο ζωής. Εγώ ως συνήθως δεν το πήρα είδηση! Σήμερα που μπήκα λίγο το πρωί το θυμήθηκα.....Οπως θυμήθηκα και την πρώτη φορά που αποφάσισα να μπλοκάρω. Εψαχνα θυμάμαι κάτι στο διαδίκτυο και έπεσα πάνω σε κάποια ξένα μπλοκς. Διάβασα λίγο και ξετρελλάθηκα με την αμεσότητα των θεμάτων. Λέω, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει κάτι παρόμοιο και στα ελληνικά. Λίγο χρειάστηκε να ψάξω, τα βρήκα όλα μαζεμένα μόλις έβαλα στον γούγλη 'ελληνικά μπλοκς΄! Διάβαζα για λίγο καιρό, έβαλα και μερικά σχόλια ως ανώνυμη..........και αυτό ήταν. Αποφάσισα να μπλοκάρω! Δεν ήθελα όμως να γράψω κάτι προσωπικό στην αρχή, έτσι αποφάσισα να γράφω μόνο τις εμπειρίες μου από την τάξη και τους μαθητές μου. Αυτό στην αρχή, γιατί μετά.............το μπλοκ ξεπέρασε τη φοβία του και άρχισε να καταγράφει εντελώς προσωπικά δεδομένα. Στο πρώτο κιόλας ποστ http://apotinedra.blogspot.com/2006/11/blogs.html είχα σχόλιο από κάποιο ανώνυμο που μου ευχόταν 'καλή αρχή'. Με διαβάζουν λέω, και τρομοκρατήθηκα. Στο δεύτερο όμως ποστ που δεν είχα κανένα σχόλιο, απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια. Από κει και πέρα, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Εγραφα για τους μαθητές μου, για την τάξη μου και διάφορα άλλα άσχετα ενώ μέσα μου με έτρωγε η αγωνία και ο καημός για το προσωπικό μου πρόβλημα, που λίγο ή πολύ όλοι γνωρίσατε...........Ημουν σε φάση εξωσωματικής, πονούσα σωματικά και ψυχικά για πολλοστή φορά, αλλά εδώ έβρισκα διαφυγή. Ωσπου σε κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο. Αποφάσισα να γράψω για το πρόβλημα μου. Ηταν το Σάββατο 10/2/2007 όταν είχαμε ήδη μάθει τα αποτελέσματα μια ακόμα αποτυγχεμένης μας προσπάθειας. Περάσαμε το σ/κ μας σε ένα καναπέ σιωπηλοί, δακρύζοντας. Αρχίσαμε να χάνουμε τον έλεγχο, κάπου μέσα μας τα βάλαμε κάτω, είχαμε πια κουραστεί. Αναψα το λάπτοπ και άρχισα να εκφράζω τα συναισθήματά μου. http://apotinedra.blogspot.com/2007/02/blog-post_10.html Αυτό ήταν, ένιωθα ήδη καλύτερα μόλις τέλειωσα. Οταν ξαναμπήκα είχα συγκεντρώσει γύρω στα 17 σχόλια, ανάμεσα σε αυτά κάποια από ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα.......Πήρα θάρρος και άρχισα από τότε να καταγράφω όλες τις θεραπείές και όλες τις προσπάθειες, και κάθε φορά που έμπαινα, τα σχόλια σας με συγκινούσαν. Ηταν ένα είδος διαφυγής και ψυχανάλυσης μαζί.

Ολα αυτά μέχρι τις 4 Ιουνίου, όταν μάθαμε ότι είμαι έγκυος. Το ποστ αυτό http://apotinedra.blogspot.com/2007/06/blog-post_04.html γράφτηκε στις 5.30 το πρωί μετά από μια νύχτα που ελάχιστα κλείσαμε μάτι. Βλέπετε ήταν πολύ ανέλπιστο αυτό που είχε συμβεί..........Σε αναμονή της επόμενης εξωσωματικής που θα γινόταν τον Ιούλιο, μας πρότεινε ο γιατρός να μην καθήσουμε με χέρια δεμένα, να κάνουμε μια προσπάθεια με σπερματέγχυση, με πολύ λιγότερες βέβαια πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό ήταν, πέτυχε. Τότε ήταν που στήσαμε τρελό πανηγύρι σε αυτό το μπλοκ! Ανθρωποι από όλη την Ελλάδα και Κύπρο άφηναν συγχαρητήρια σχόλια! Δεν πίστευα ότι με διάβαζε τόσος κόσμος!

Τώρα, λίγους μήνες μετά, η αλήθεια είναι ότι το μπλοκ τόχω παρατήσει λίγο γιατί με το κτίσιμο του σπιτιού και τις ετοιμασίες για τον ερχομό του μωρού, δεν βρίσκω και πολύ χρόνο, παρόλο που προσπαθώ! Αυτό που στενοχωριέμαι τις περισσότερες φορές, είναι που δεν απαντώ σε όλα τα σχόλια, παρόλο που πάντοτε τα διαβάζω και χαμογελώ............

Αυτό λοιπόν ήταν και το δικό μου ταξίδι στην μπλοκόσφαιρα μέχρι σήμερα. Ελπίζω να συνεχίσω τις περιπλανήσεις για καιρό ακόμα.............Σας φιλώ!